Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Luuk Stam - Code geel-zwart

Algemeen

Code geel-zwart

Op het perron van station Emmerich staat een kratje met halve liters bier. Daaromheen een groep vrienden. Geen jongens meer. Dit zijn mannen. Ze wachten op dezelfde trein als wij. Of ze ook naar het voetbal gaan, is niet helemaal duidelijk, maar de bierflessen gaan in ieder geval vlot leeg. Ook al is het pas elf uur in de ochtend.

De trein brengt ons door een witte wereld naar Oberhausen. Vanaf dit station is code geel-zwart van kracht. Iedereen met een shirt, sjaal of muts in deze kleuren is op weg naar Dortmund. Op weg naar het stadion waar Werder Bremen deze zaterdagmiddag op bezoek komt. Mijn broertje en ik behoren tot de ruim tachtigduizend gelukkigen die in het bezit zijn van een toegangsbewijs.

Het was nog even spannend of het allemaal wel door kon gaan. De weersverwachtingen voor dit weekend waren immers de hele week al vrij duidelijk. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Konden ze dan überhaupt wel voetballen? Daarbij is de afstand tussen de Achterhoek en Dortmund niet heel groot, maar het voelt best een eindje weg. Zeker als er sneeuw ligt.

De trein tussen Oberhausen en Dortmund geraakt alsmaar voller. Op de laatste stations voor aankomst blijven mensen achter op het perron. Vol is in dit geval echt vol. Tegen mij aangedrukt staat een man van 76 met een geel-zwarte jas. Als jongetje van 14 ging hij al naar Borussia Dortmund. In al die jaren heeft hij geen wedstrijd gemist.

De man baalt dat hij vandaag wat laat is. Ik kijk hem verbaasd aan. Laat? Het is nog bijna drie uur voor de wedstrijd. Toch zijn de leden van de supportersclub waar hij lid van is al lang en breed aan het 'voorgloeien'. Dat gebeurt hier in de trein ook al op grote schaal. Wie geen halve liter bier of andere drank in de hand heeft, is welhaast een uitzondering.

De mannen van het kratje bier zijn nergens meer te zien. Ze hadden nochtans goed bij dit voetbalfeest gepast, want ook in Dortmund klinken de halve liters. Alle gezelligheid pakt zich tegen de klok van drie samen in een machtig stadion. De beroemde 'Gelbe Wand' staat vol. Vlaggen en sjaals gaan de lucht in. Liederen klinken. Met dit kippenvel heeft de kou niets te maken.

Voor wie het wel koud krijgt, is een broodje braadworst om op te warmen in elke hoek van het stadion binnen handbereik. Het kleine jongetje dat op het stoeltje naast mij zit heeft geluk. Zijn papa heeft een warme deken meegenomen. Die bedekt ook het gele voetbalshirt dat het jochie over zijn jas draagt. De clubliefde lijkt hier met de paplepel ingegoten.

Het station van Emmerich is leeg. Er is geen bier meer te zien. Wel zijn er twee vrouwen, wiens ogen vallen op onze geel-zwarte sjaals. Of 'we' gewonnen hebben, vraagt één van hen. Helaas. 1-2 voor Werder Bremen. Toch was dit een ervaring om niet snel te vergeten. Voor ons blijft het nog even code geel-zwart. Geen sneeuwstorm die daar iets aan verandert.


Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant