Column Luuk Stam - Derde helft

Derde helft

De keren dat ik in een jaar in een voetbalkantine kom, zijn op één hand te tellen. In de kantine van Pax in Hengelo ben ik sowieso één keer per jaar te vinden. Het eerste elftal brengt jaarlijks een magazine uit en ik heb de eer om daaraan mee te mogen werken. De presentatie vindt steevast plaats na afloop van de tweede thuiswedstrijd van het seizoen. Zondag was het weer zover.

Ieder jaar weet ik precies wat me te wachten staat. Er is een klein dankwoordje van één van de spelers, meestal de aanvoerder. Dan krijgt iedereen die heeft meegewerkt een bos bloemen en een applaus. Een vrij ongemakkelijk moment, al voelt de waardering die eruit spreekt zeer warm. Daarna is het een kwestie van aanschuiven aan een tafel, vaak al flink gevuld met groene flesjes.

Deze zondag kom ik terecht bij Pax 5. Daar staan al zoveel flesjes op tafel dat het lijkt alsof deze mannen al bij zonsopkomst zijn begonnen. De waarheid ligt daar niet ver vandaan, want het blijkt dat zij hun wedstrijd al om half twaalf in de ochtend hebben gespeeld. Een uitwedstrijd was het. Thuiswedstrijden beginnen al om half tien. Dan begint dus ook de derde helft ruim twee uur eerder.

Er is vandaag niet gewonnen. "Want dan gaat het nog harder", klinkt het. "Dit is een gelijkspel." Dat gelijkspel slaat bij mij in als een bom. Voordat ik het weet heb ik één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven flesjes achter de kiezen. De tafel wordt alsmaar groener. Rechts naast mij geraakt een stapel kratjes al bijna tot het plafond. "Luuk, heb je volgende week wat te doen?", luidt een vraag. "Zin om links- of rechtsback te staan?"

Ik moet denken aan de tijd dat ik zelf nog voetbalde. Ik refereerde op deze plek al eens aan de keeper die mij de beste linksback noemde waarmee hij ooit had gespeeld. Daar houd ik me aan vast. Na twaalf jaar bij Pax hield ik het voor gezien. De tafels met groene flesjes heb ik nooit meegemaakt. Een moeder van één van de spelers wijst mij er nu op dat het veel meer is dan bier drinken. "Ik ben er ook nog", zegt ze. "Je hebt hier de mooiste gesprekken."

De muziek is veelal Nederlandstalig. Heel Pax 5 zingt mee. Af en toe begeleiden de spelers zichzelf door op de tafel te slaan. De nummers die langskomen, zijn voor mij vrijwel allemaal onbekend. Bij de namen van de zangers gaat geen lichtje branden. Niet zo vreemd als ik hoor dat zelfs de voorzitter van een Arnhemse voetbalclub een eigen nummer heeft gemaakt.

Als de zon ondergaat, loopt het feest in de kantine op z'n eind. Eén van de spelers vertelt dat hij na zo'n middag vaak om zeven uur al in bed ligt. Dan heeft hij op maandag nergens last van. Klinkt goed. Toch heb ik besloten om komende zondag geen linksback te gaan staan. Hartstikke mooi, dat voetbal, maar ik wil Boer zoekt Vrouw niet missen.