Column Luuk Stam - Ommetje

Ommetje

Van de fysiotherapeut moet ik wandelen. Geen enorme afstanden, maar gewoon een paar keer per dag een korte stevige wandeling maken. Een klein ommetje. Het komt er dus op neer dat ik de hond uit moet laten. Er is alleen één probleem; we hebben geen hond. Daarom loop ik nu al een tijdje meerdere keren per dag als niet-hondenbezitter tussen de hondenbezitters.

Dat is best even wennen. Ik ben namelijk een vreemde eend in de bijt. Iedereen die een hond heeft, kent namelijk iedereen in de buurt die ook een hond heeft. Die mensen komen elkaar steeds op hetzelfde tijdstip op ongeveer dezelfde plek tegen en maken gezellig een praatje. Het is een vast onderdeel van hun dag.

Ook de honden kennen elkaar. Zij grijpen elke gelegenheid aan om samen te spelen. Er zijn ook honden die minder goed met elkaar kunnen, maar ook dat weten de baasjes maar al te goed. Die houden hun dieren vakkundig op afstand van elkaar. Al met al is het heel goed vertoeven in de wereld van de honden en hun baasjes.

Uiteraard heeft dat ook te maken met de tijd van het jaar. In regen, wind en kou zal het wat minder zijn. Dan zijn er ongetwijfeld ook avonden dat zo'n baasje niet staat te springen om nog de deur uit te gaan. Avonden die niet uitnodigen om onderweg een gezellig praatje te maken. Avonden waarop de hond de enige is die er onwijs veel zin in heeft. Hondenweer heet immers niet voor niets hondenweer.

Daar is nu geen sprake van. Als de zon schijnt, is het tijdens zo'n korte wandeling puur genieten. Zeker in een klein dorp waar je met twee stappen al in het buitengebied staat. Ik schrok mij net op mijn middagronde een ongeluk van het luchtalarm. Simpelweg omdat daar tussen de weilanden en de onverharde paden de rust regeert. Hooguit blaft er een hond.

Hoe heerlijk het ook is; zonder hond voelen al die ommetjes soms best wat leeg. Niemand zal het met zoveel woorden zeggen, maar aan alles merk je dat je er net niet helemaal bij hoort. Het is alsof je een wedstrijd van het Nederlands Elftal bezoekt zonder oranje uitdossing. Niemand houdt je tegen, maar je valt wel een beetje op tussen alle mensen mét oranje uitdossing.

De oplossing zou natuurlijk zijn om een hond aan te schaffen, maar iedereen die mij een beetje kent, weet dat dit in mijn geval geen optie is. Ik houd niet van honden en dat zal ook nooit veranderen. De oorzaak ligt in een combinatie van het feit dat we thuis nooit een hond hebben gehad en het gegeven dat ik al fietsend al heel wat honden af heb moeten schudden.

Geen hond voor mij dus, maar ondanks alles blijf ik mijn ommetjes stug maken. Met de herfst- en wintermaanden op komst, begint de tijd te dringen. Want ik mag dan niet dol zijn op honden; ik houd al helemaal niet van hondenweer. Dat zal de fysiotherapeut toch ook wel begrijpen?