Column Eva Schuurman - Regenboog

Regenboog

We zitten in de auto, zij speelt voor DJ met de cd's uit het handschoenenvakje en ik doe alsof ik haar niet zie dansen. "Er komt zo meteen een goed nummer, mam", zegt ze terwijl ze het hoesje bekijkt. We suizen samen richting mijn afspraak want zij wilde graag mee. Ik kijk slinks verwonderd naar elke choreografie die ze improviserend uitvoert en hoe bijzonder passend deze steeds blijkt bij de melodie.

Haar witte benen steken onder een geel broekje uit en vouwen zich gemakkelijk over de bijrijdersstoel, wanneer ik schakelen moet kom ik steeds haar linkerknie tegen. In het spiegeltje boven haar hoofd bekijkt ze wat het zonlicht met haar sproeten heeft gedaan en ik weet waarom ze is meegegaan; iets met immens houden van en nooit zonder willen.

Van de week verfde ze met haar zus haar blonde lokken blauw en gisteren bakten ze samen een regenboogcake. In zes verschillende bakjes mengden ze eieren en meel met kleur en liefde om dit daarna laag voor laag geduldig te bakken en stapelen. De onthulling moest gefilmd en er kwam een enorm mes aan te pas, de hemel barstte letterlijk tegelijk met de cake open. Ik wist niet eerder zo trots te kunnen worden bij het zien van zoveel kleurstof.

Hoe anders is het ochtendgrauw dat ik doordeweeks op de verweerde deurmat aanschouw, wanneer ik mijn blauwharigen uitzwaai richting basis- en voortgezet en niet durf te denken aan trekkers langs boerenwegen. Met Google Maps navigeert de oudste zich 's middags terug naar huis en met tachtig meegebrachte centen koopt ze zich iets voor onderweg. Ik durf niet te denken aan hoe ze daarna iedereen onbevangen gedag zegt en niet weet nog van hoe open je precies moet pogen te zijn.

In het weekend bakt ze dik verdiende wentelteefjes op ons krakkemikkige fornuis. De vooroorlogse Etna heeft nog 1 werkende draaiknop want zijn drie broertjes braken onder sudderende ouderdom dwars doormidden. We koesteren het inmiddels enigst kind met zachte hand en verplaatsen hem van pit naar pit. Dus dat mijn blauwharige zelf wentelteefjes bakt is nog knapper dan ik dat eerder al vond.

Er liggen restjes kristalsuiker op tafel en er staan hagelnieuwe witte sneakers in de gang, ik struikel over herinneringen en vind mezelf opnieuw op de buitenmat om naar de speeltuin te roepen dat er avondeten is. Ze tuimelen met zandvoeten naar binnen en lijken weer even zo klein als ze eigenlijk nog zijn.

Wanneer het me allemaal te snel gaat kruip ik eerder in bed, zodat jij ze helpen kunt met het verven van blauwe haren en ik op mijn laptop naar vroeger mag staren. Ze lachen en slissen me vanuit digitale fotoalbums toe met een derde van het huidige gebit. Ik kan het niet helpen niet te durven denken aan zacht zand dat je niet met je handen vasthouden kunt.

"Kun je al slapen, mama?" zegt een blauwe gedaante vanaf de overloop, "wil je iets hebben?" Ik denk aan regenbogen en wat zich aan het eind bevinden zal, en zeg dan tevreden "nee lieverd, ik heb het al."