Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Eva Schuurman - Te mogen

Algemeen

Te mogen

Afgelopen vrijdagavond was het zover, beurden wij ons eerste eigen huis naar het buitenplateau op een bedrijfsfeest naast de haven. Werd ik ingehuurd om woorden te geven bij de stilte, mocht ik met wie er maar verscheen op pauze drukken bij wat verdient bewaard te blijven. Achter mij deinde zacht het water en voor me kabbelden collega's binnen, ongetwijfeld in bedachtzamere outfits dan binnen de muren van een dagelijks leven. Binnen ving de coverband aan en buiten het licht in de nok van mijn dichthuisje.

Een licht te mogen schijnen op wat je meteen wordt toevertrouwt zal nooit wennen. Misschien zijn het mijn ogen, denk ik weleens, of de sporen eromheen. Misschien is het omdat men gelooft dat ik het kan nog voor ik het heb laten horen. Misschien is het dat wel allebei. Of misschien zoveel meer nog dat mij eerst doet aansporen tot onzekerheid en daarna enkel grote trots.

Te mogen horen over hoe oververmoeide pubers in walmen van weinig tot niets mistig het zicht verliezen op hetgeen wanhopige ouders naarstig hopen te stuwen. Te mogen zeggen namens hen dat ze in die misten nog altijd zo fier blijven op hetgeen ze allang aan het worden zijn.

Te mogen weten dat er die periode was - zomaar ingezet - die niet nodig bleek de liefde tussen deze mensen te testten, maar die noodlottig toch neerdaalde in hun huis- en midden. Te mogen intens waarderen namens haar, te mogen ontvangen en teruggeven.

Te mogen delen van dat liefdeskoppel dat elkaar leerde kennen tijdens het digitaal scrabbelen (en dat zij nog altijd wint van hem, maar hij er nu tenminste naast zit). En te mogen toevertrouwt krijgen dat zij elkaar dankzij momentele slagregens niet meer lijken te kunnen zien en hoe een kind daar met een poncho aan tussenin staat. Een paraplu te mogen schrijven.

Stilletjes de luiken te mogen sluiten, zodat ik heel even alleen ben wanneer ik dat verwerken mag. Met elke luide tik onder mijn vingers het ritme mag terugvinden in een stroom die woordenstroom wordt. Te mogen gniffelen in stilte omdat ik namens haar mag zeggen aan hem dat ze stiekem wel - tegen de belofte in - alvast een sofa, tapijt en eettafel kocht voor in hun nieuwe huis en daar nu zo'n vreselijke buikpijn van heeft.

Te mogen uitproberen - de middag vooraf - hoe soepel mijn schrijfgerei nog typt en gedurende die testrit bijna als vanzelf dat vers te mogen uitspuwen aan jou. Omdat ook ik te weinig poog te mogen plaatsnemen voor dat venster van lief en stil. In gedachten niet vaak genoeg hardop mijn dank langs de luiken aan je voorlees, zodat we elkaar daarna met kromme ruggen door de kleine opening van ons eerste eigen huis een knuffel geven mogen.

Om elkaar in de jaren daarna nog steeds in de ogen te mogen blijven kijken, ook wanneer de coverband binnen allang afsluitend alles in zwarte dozen op wieltjes pakt en het bedienend personeel slechts met lege glazen proost. Jou dan aankijken, zolang als ik dat mag blijven mogen. Zo lang ook zal ik het je blijven zeggen. En als mijn stem van ouderdom niet meer wil pogen, zeg ik het je met mijn ogen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant