Foto:

Zwaleman | Uutblaoshuuske

wo 17 jul 2019, 8:12

Uutblaoshuuske

Ooit droomde ik ervan om lange, verre reizen te maken. Vakanties konden in mijn fantasieën niet lang genoeg duren en niet ver genoeg weg zijn. Ik zag me zelf over de Chinese Muur lopen, in Zuid-Afrika met een fotocamera op The Big Five jagen, de Inca-stad Machu Picchu bij zonsopgang bewonderen. Of in een klassieke Cadillac Fleetwood over de Route 66 van Chicago naar Los Angeles rijden. Het zouden ook culinaire ontdekkingsreizen zijn, waarin ik kennis zou maken met de meest exclusieve restaurants.
Helaas, er waren een paar kleinigheden die de verwezenlijking van die dromen in de weg stonden. Allereerst mijn gezin. Vrouw en kinderen wilden best met mij op vakantie, maar absoluut niet zo ver weg. Een camping met een zwembad (later stond ook een disco op het verlanglijstje) en niet langer dan hooguit zes uur in de auto, dat was zo ongeveer hun ideale vakantie. En culinair gezien was een friettent (de Mac bestond in Nederland nog niet) zo'n beetje het hoogst haalbare. Voeg daaraan toe dat mijn keihard werken in zowel pecunia als vrije dagen slecht werd gewaardeerd en u zult begrijpen waarom ik nooit aan die reizen toekwam.

Inmiddels is mijn leven danig veranderd. Mijn kinderen gaan al meer dan twintig jaar niet mee op vakantie en zoals iedereen wel weet heb je als pensionado geld en in ieder geval tijd te over. Beide zijn trouwens niet waar (niet in mijn geval tenminste), dus is het maar goed dat mijn ideeën over de ideale vakantie inmiddels behoorlijk zijn veranderd. Ik hoef niet meer zo nodig in een vliegtuig naar verre landen. Eerlijk gezegd ben ik al dik tevreden als ik er met mijn lief een paar dagen tussenuit kan in eigen land. Op onze e-fietsen de Achterhoek, Twente of de Veluwe verkennen. Hazen en reeën spotten in plaats van olifanten, de bloot gelegde vestingmuur in Doetinchem bewonderen in plaats van de Lange Muur, de Sint Walburgiskerk in Zutphen bezichtigen in plaats van een Inca-tempel.
En culinair? Ach, meestal stellen we ons tevreden met een paar broodjes die ik thuis al smeer en een flesje water uit de kraan. Hebben we zin in koffie, dan tasten we daarvoor wel even in de buidel. Maar lang niet altijd doen we dat in de reguliere horeca. Meestal rijden we namelijk langs knooppunten. En ik weet niet of het u wel eens is opgevallen, maar als je dat doet zie je heel veel mooi landschap, maar kom je bijna nooit langs een cafeetje. Gelukkig zijn er tegenwoordig in het Oost-Nederlandse buitengebied heel veel mensen die bij huis een zogeheten Rustpunt exploiteren. Uutblaoshuuskes worden ze ook wel genoemd. Waar je een kopje thee of Senseo-koffie kunt nuttigen, een flesje frisdrank uit de koelkast kunt pakken. En een enkele keer staat er zelfgebakken appeltaart voor je klaar. Allemaal zelfbediening, het is de bedoeling dat je de verschuldigde euro's in een geldbakje doet. Helemaal gebaseerd dus op dat goede vertrouwen dat in deze streken gelukkig nog aanwezig is. Al is in de meeste gevallen dat geldbakje wel vastgeklonken aan de tafel, om toch maar niemand in verleiding te brengen.
Maar het allerfijnste (zeker voor fietsers op leeftijd) is toch wel dat bij de meeste uutblaoshuuskes/Rustpunten ook een 'huuske' staat. Al moet je soms wel oppassen als je daar gebruik van maakt. Mijn lief kwam er onlangs onder de rode bulten van af. Zo'n buiten-wc is immers ook een prima biotoop voor muggen en allerlei andere enge steekbeesten.

reageer als eerste