Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Column Luuk Stam - Inktzwarte maandag

Algemeen

Inktzwarte maandag

Er hangt een grauwe deken van mist over het dorp. Een vogeltje fluit, maar niemand hoort het. Wie praat, doet dat op fluistertoon. Een nieuwe week is net begonnen. Een week met nieuwe plannen, met nieuwe uitdagingen, met nieuwe momenten om naar uit te kijken, maar deze maandagochtend is alles ineens stil komen te staan.

Het eerste bericht is een schok. De Julianalaan, dat is vlakbij. De schok wordt steeds groter. Eerst zijn er vermoedens. Dan komen de bevestigingen. Als ik hoor om wie het gaat, grijp ik met m'n handen in het haar. Dit kan niet waar zijn. Dat is het wel. Rillingen lopen over mijn hele lichaam. Dit is niet te bevatten.

Het blijkt een familiedrama. "Nou, dan gaan we het NOS Journaal weer halen…", verzucht ik. Dat gebeurt alleen als er iets goed mis is. Even later hoor ik een verslaggeefster op de landelijke televisie vertellen over de vreselijke gebeurtenissen. Ze staat vlakbij het huis, midden in ons doorgaans zo rustige dorp. Het is een surrealistisch beeld.

Een vriend appt dat hij zijn hoofd er op het werk niet bij kan houden. Dat lukt mij ook niet. Ik denk aan Ab en zijn vrouw. Haar kende ik niet zo goed. Hem wel. We werkten geregeld samen. Hij was vormgever. Mijn teksten verwerkte hij samen met de bijbehorende foto's tot prachtige pagina's. Die kwamen uiteindelijk in een boek of een magazine terecht.

Zo maakten we magazines voor Pax, maar ook een boek ter ere van honderd jaar Keijenburgse Boys. Daarin schreef ik een column over de rij bomen die in Keijenborg langs het voetbalveld staat. Er was een mooie foto van. Ab maakte de pagina op, precies zoals ik het in gedachten had. Nee, nog veel mooier. Hij had er gevoel voor. Hij was een vakman.

In zijn vrije tijd mocht hij graag fietsen, een hobby die hij pas vrij laat ontdekte. Natuurlijk had hij in het begin wat moeite om mee te komen, maar hij was zelf de eerste om dat te relativeren en deed dat altijd met humor. Mijn vader – lid van dezelfde fietsclub – vertelde vaak over hem. Nu zie ik tranen in zijn ogen. Eén van zijn beste fietsmaten is er niet meer.

Zelf zag ik Ab voor het laatst tijdens de presentatie van een magazine bij Pax, eind september. We proostten en zeiden tegen elkaar dat het weer een mooi blad was geworden. Hij vroeg hoe het op het WK met Mathieu van der Poel was afgelopen. "Niet gelukt, hongerklop", zei ik. Hij was met stomheid geslagen. "Hoe heeft dat kunnen gebeuren!?"

Dat is ook nu de vraag. Zeker is dat er in dit verhaal alleen maar verliezers zijn. Ik wens alle betrokkenen heel erg veel sterkte. En als er een hemel bestaat, dan hoop ik dat ze er een brievenbus hebben. Dan kan ik nog eens wat opsturen zodat Ab er met al zijn creativiteit wat moois van kan maken. Voor nu past er maar één kleur. Dit is een inktzwarte maandag.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant