Op vakantie

Er zit een ombouw rond onze verwarming, je kunt erop zitten om naar buiten te kijken. We wonen in een rustige straat, maar sinds kort zijn de bloembollen in de voortuin uitgekomen. Hoger nog dan het gras wuiven ze mee met wat de dag brengt en we staren naar hun kleuren. Het daglicht dat van buiten op de ogen van onze baby valt maakt dat ik ze uitgebreid bestuderen kan. Zij kijkt naar buiten en ik zie binnen hoe haar blauw naar groen neigt en op sommige dagen grijs aandoet, haar rechteroog onderscheidt zich van dat spectrum met een bruine streep vanuit het midden naar rechtsonder. Een kleurenwonder.

Op datzelfde plekje voor het raam hebben we vorige week nauwkeurig bestudeerd hoe de vuilniswagen onze bak leegde. Wij wisten eerder helemaal niet dat hij een solo container een stukje meevoert vanaf de stoep naar een wederhelft verderop, en ze dan daarna tezamen leegt. Dat vond ik in elk geval een gezellig idee. Onze baby waarschijnlijk ook, want zij vindt sowieso alles wonderbaarlijk. Wanneer ze verderop in de kamer fruit of brood eet en er op straat een hond blaft, richt ze zich vanuit haar stoel op om alles te kunnen zien. Als de postbode dan ook nog eens voorbijkomt, weet ze niet meer waar te kijken.

Ze rijdt op een scooter, onze postbode, we horen haar dagelijks aankomen en ik wens dan vurig dat ze op een bepaald punt op de stoep zal stoppen. Zo net iets aan de linkerkant van het paadje richting onze voordeur, zodat ik weet dat ze bij ons moet zijn. Vaker nog moet ze ergens anders zijn, of brengt ze niet de post waarop we hoopten. Haar komst wordt afgewisseld met het roodgele busje van de pakketbezorging. Vandaag staat het net iets meer richting de buren dan richting ons, toch wens ik dat dat een inschattingsfout is van de chauffeur. We hebben niets besteld, maar je moet toch blijven dromen.

De buurjongens hebben de skeelers afgestoft, de overbuurman heeft de aanhanger vol, in het speeltuintje schommelt een gezin dat we nog niet kennen, er rijdt een matzwarte auto voorbij, een mevrouw met rollator maakt haar dagelijks, dappere rondje, weer blaft er een hondje en jij laadt mijn vervroegd Moederdag cadeau uit de auto. Het is een zeegroene, gietijzeren bistroset voor op het stenen plateautje in de achtertuin. Daar schijnt precies de avondzon als onze baby slapen gaat. We besluiten dat uit te testen met drank uit een groene fles, het blijkt een succes.

We hebben aldaar bepaald dit jaar geen vakantieplek te zoeken voor de zomer; in de vensterbank is het Times Square en door de achtertuin loopt de Route du Soleil. Vanuit de vensterbank reizen over dat bruine streepje in haar rechteroog naar binnen-, buiten-, en wonderland. Op vakantie in eigen hand.