Sproei

Positief gestemd halen we het zeil van ons opzetzwembad. Onze spetteroase werd een aantal weken terug - vlak voor het nieuws meldde dat we boosdoeners zijn - tot de nok toe gevuld met positivisme. De voorheen heldere weerspiegeling komt ietwat groenig en troebel tevoorschijn, door onverwacht regenwater bijgevuld en het einde gebleken voor insecten op zoek naar een broedplaats. We pakken schepnet en zeef.

Ons schuurtje puilt uit van alles dat je opblazen kunt; al speurend naar een hark of schroevendraaier kom ik een eend en een zeepaardje tegen, ze zijn niet bepaald op schaal geblazen. Even verderop hangt een bikini aan het hoekje van de wasmolen en druipt een duikbril zijn afdruk op de picknicktafel. Ons zomers stilleven voor even.

Badhanddoeken slingeren als serpentines door ons bescheiden huis, er staat een modderige voetafdruk in de gang en een stalen trapje in het gras. Het schaduwdoek blijkt als buitendouche te kunnen fungeren, je hoeft er slechts een emmer op leeg te gooien. De hortensia’s buigen voor onze waterpret en het gazon slaat geel uit aangezien we onze overvloed compenseren met een stukje droogte. Niemand wil immers een boosdoener zijn. Dus drijven we gelukkig naast de chloordispenser en is het mooi meegenomen dat de sproeier van de buren soms iets te wijd staat afgesteld.

Tijdens avondwandelingen ontwijken we natte stukjes stoep, het is inmiddels een bekende handeling; het juiste moment kiezen naast een ronddraaiende sproeier of onverwachts - vanwege afleiding door spraakwatervallen - verrast worden door wat de lucht niet brengen wilde. In onze tuin is het een droge weelde; bijen zoemen rond verwilderde klimop en onkruid met bloemetjes, tegen de schutting dansen meerjarige zomerbloeiers en de bollen komen nieuwsgierig boven de aarde uit. Pas als de regen komt durven de hortensia’s voorzichtig te kijken: “Is de kust veilig? Hebben we de tuin weer voor onszelf?”

Eenmaal binnen blijkt dat we toch verplichtingen hebben. We hoefden enkel het huis te negeren, dan was het vakantie. Enkel vergeten dat de wasmand uitpuilt, de koelkast om inhoud smeekt en er op de eettafel stapels met administratie en taken liggen. Vergeten dat de dekbedhoezen van helder naar iets te zacht gingen, het reliëf in het badkamerkleedje is gaan liggen en het zomerbriesje stofnestjes in hoeken samenbalde. Maar zelfs als het regent lopen we op blote voeten, voelen broodkruimels aan als zandstranden.

En als de zon vanavond weer tevoorschijn komt, gaan we wandelen. Hopend op sproeiers met een wijde cirkel en waaiers die net niet goed staan afgesteld. Misschien neem ik de opgestapelde rekeningen ook even mee, in een katoenen tas. En dan zal ik thuis helaas moeten concluderen dat er van al die geprinte regels niets meer te lezen was.. En als de schuldeisers dan bellen, kan ik ze dat waarachtig, verrast vertellen.