Uitblazen

Het schooljaar zit erop. In ons buurdorp werd groep 8 digitaal uitgezwaaid door Martien en hier was de musical op een livestream te zien. Op het voortgezet aten ze ter afscheid in de regen een ijsje met twee bolletjes en ik streek er thuis over twee, toen ze binnenkwamen met hun reflectierapporten met daarin een eigen verslag van wikken, wegen, wind mee- en tegen. Hun kunnen is niet landelijk getoetst en in grafieken weergegeven, er zijn geen cijfers door begrijpen en lezen verkregen en we zagen niet in zwarte rondjes van hoe matig of hoe goed. Toch was ik trots, op getoond zelfinzicht en woorden van de juf. Op hoe ze ombogen en meedachten en het beste in zichzelf naar boven brachten.

Er was geen feestelijk einde van het basisschooljaar, maar in de pauze waren er broodjes met worst en de laatste weken keken ze in verloren momenten naar het digibord. “Deze film ging over een hond die op zijn baasje wacht bij de trein, al zeven jaar.” En dan iets over dat er veel kinderen moesten huilen, maar zij niet. Ik weet niet of ik in andere tijden had gefronst om het geboden lesmateriaal. Ik denk het niet, want ik kan me nog zo goed mijn eigen vreugde herinneren wanneer de docent onverwacht met de videowagen binnenkwam.

Thuis was het ook feest, omdat onze peuter een dreumes werd en daarom voor het eerst slagroom at. We zijn vergeten een kaarsje op haar taart te plaatsen, alhoewel ze wel kan blazen. Ze denkt namelijk dat het geluid dat een koe maakt overeenkomt met iets dat op blazen lijkt. We hadden enkel hoeven zeggen “Wat doet de koe?” en dan was de kaars met tuf gedoofd geweest, op ons intiem verjaardagsfeest. Maar zo was het ook goed, een kind weet toch niet wat het met al die aandacht moet.

Nu liggen er op tafel resten schooljaar en verjaardag, ze wachten op de zomer. Twee dunne rapporten en twee zandbak-accessoire-sets, een etui uit een school-laatje, een off-white slab en een multomap, een geodriehoek met twee hoeken en drie kinderboeken. En een klassenfoto met teveel pixels omdat de echte schoolfotograaf niet mocht komen. En terwijl ik al wat slingert in stapeltjes sorteer, begint mijn dromen.

Over of we de middelste volgend jaar in het echt mogen zien stralen als ze afscheid neemt van de school, of de oudste op het juiste niveau floreert in de derde, of we binnen mogen bij de kinderopvang of moeten blijven zwaaien van verre. Of het mentorgesprek digitaal is of live, of de juf haar ooit nog welkom mag heten met een high five.. En dan hoor ik mezelf dat geluid maken; keihard en de hele wereld moe, blaas ik zo hard als een koe.