De Meilandjes hadden de kermis graag meegevierd

HENGELO – De familie Meiland heeft Hengelo verlaten. Per 1 juni zijn Martien en Erica inwoners van Noordwijk, dochter Maxime en haar dochter Claire verhuisden twee maanden geleden al naar de badplaats. Tien maanden woonde de familie – bekend van de realityserie Chateau Meiland op SBS6 – aan de Aaltenseweg in het buitengebied van Hengelo. Op één van hun laatste dagen als Achterhoekers ging de poort hier open voor de regionale en lokale pers. Aan de koffie met Martien en Erica, aan de keukentafel, tussen de verhuisdozen. 

Door Luuk Stam

Hoe gaat het met inpakken?
Martien: “Nou, ik ben er al zeker twee, drie weken mee bezig. Wéér verhuizen. Vreselijk. Niet alles gaat mee, hoor. We hebben ook het één en ander verkocht. Bijvoorbeeld een grote keukenkast, die is gekocht door een fan. Veel dingen passen qua styling niet in het nieuwe huis, die horen echt in zo’n landelijke boerderij als deze.”

Jullie waren helemaal weg van deze woonboerderij, het was precies wat jullie zochten.
Erica: “Ja, we waren heel specifiek op zoek naar een huis waar je met z’n drieën samen en toch apart kon wonen. Dan is de spoeling heel dun. Wij vonden dit zo leuk en zo goed ingericht. We konden zo de dozen uitpakken en hier gaan wonen.”

Al snel kwamen er brieven van de gemeente Bronckhorst. Volgens het bestemmingsplan mochten jullie hier niet op deze manier mochten wonen. Wat dachten jullie toen?
Erica: “Ik heb daar echt wel even van gebaald, het was een enorme domper. We hadden er net zoveel zin in. Dan ben je nog maar amper aan het uitpakken en dan begint het gedonder al.”

Jullie gingen in gesprek met de gemeente, wat kwam daaruit?
Erica: “We zouden met z’n allen in het hoofdgedeelte van de boerderij moeten gaan wonen. Als we hier wilden blijven, dan moest ik daar gaan slapen, daar koken en daar naar de badkamer. Aan mijn kant moest dan alles eruit.”

Martien: “Over het schuurgedeelte van Maxime, dat snapten we volledig. Dat is bedoeld als gastenverblijf, daar mag je niet permanent wonen. Maar dat van Erica? Van de zotte.” Erica: “Op papier bleek mijn gedeelte kantoorruimte te zijn, maar wij hebben er niks aan veranderd. Toen we hier kwamen zaten er al een keuken en een badkamer in, die zijn er al jaren geleden in gekomen. De vorige bewoners hebben het ook zo gebruikt.”

Martien: “Dan kun je gaan procederen en misschien win je dat, maar dat gaat een hele tijd duren. Daar hadden wij geen zin in. Als het zo moet, dan gaan wij ergens anders kijken. Het is net als met winkelen. Je gaat een winkel binnen en je ziet leuke spullen, maar het personeel is vreselijk. Dan denk ik: mij niet bellen. Ik ga twee straten verder. Daar heb je nog een leuke winkel met wél leuk personeel. Deze gemeente is heel vervelend. Dan is het voor ons klaar.”

Met wat voor gevoel verhuizen jullie nu?
Martien: “Het is heel dubbel. Ergens is het fijn dat we straks weer in de buurt van de familie wonen en dat Erica weer vlakbij haar moeder woont, maar je komt natuurlijk niet voor niks vanuit Frankrijk hiernaartoe. We hadden grootse plannen, ook hier op het terrein. We wilden een parktuin aanleggen. Materialen waren al besteld, dat is allemaal geannuleerd.”

Erica: “Het is ook door corona helemaal niet geworden wat we ervan hadden verwacht. Veel zat steeds nog op slot, je kon bijna nergens heen. Wij dachten vooraf: we gaan hier leuke dorpjes bezoeken. Een keer de grens over, naar Duitsland. Daar is allemaal niks van gekomen. We kennen de hele streek nog niet. We zijn één keer in Zutphen geweest.”

Hadden jullie vooraf enig idee waar jullie terecht zouden komen?
Erica: “Nee, wij kwamen nooit in de Achterhoek. Met mijn ouders gingen we vroeger wel kamperen, maar we gingen nooit deze kant op. Ik zei laatst nog tegen mijn moeder: ‘Waarom eigenlijk niet?’ Dat de streek hier zo mooi is met al die rijen bomen en boerderijen, dat zagen we pas toen we hier de eerste keer kwamen. Ik heb samen met Maxime de bezichtiging gedaan. Martien had gasten op het chateau in Frankrijk. Toen we terugkwamen, vroeg hij: ‘Is het net zoals op de foto’s?’ Wij zeiden: ‘Nog mooier.’ Hij zei: ‘Nou, dan koop het maar.’”

Hoe hebben jullie het dorp leren kennen?
Martien: “Het is hier net als Noordwijkerhout – waar ik vandaan kom – ook een klein en gezellig dorp. We hadden direct een klik met Marco en Wilma (van eetcafé Jansen & Jansen, LS.) en met Martine, de kapster. De mensen hier zijn allemaal zo aardig.”

Erica: “Je hebt al snel je vaste adresjes en daar blijf je dan komen. Het is hier heel gemoedelijk. Mensen maken een praatje op straat, zeggen elkaar goeiendag. Je kunt hier je auto kwijt. Die rust, daar hebben we zo van genoten. In de Randstad is het allemaal veel gehaaster, dat is echt zo.” Martien: “We hebben het hier zo fijn gehad.”

Jullie kochten ook vrijwel alles in Hengelo of in de buurt, was dat een bewuste keuze?
Erica: “Ja, dat vinden wij gewoon heel belangrijk. Die ondernemers zorgen voor een belangrijk deel voor de leefbaarheid in zo’n dorp. Bij de ingang van Hengelo staat ook een bord: ‘Koop Lokaal.’ Je kunt wel alles online bestellen, maar dan moeten die winkels hier straks de deuren sluiten. En alles wat je nodig hebt, dat kun je hier in het dorp ook krijgen.”

Vanwege corona kon ook in het dorp veel niet doorgaan. Er ging bijvoorbeeld een streep door het stratenvolleybaltoernooi, er was geen kermis. Hadden jullie je in dat echte dorpsleven willen mengen?
Martien: “Jááá natuurlijk! In Noordwijkerhout heb je tijdens de kermis het tonknuppelen, daar deden wij ook altijd aan mee, zó leuk en gezellig.”

Tonknuppelen, wat is dat?
Erica: “Dan heb je een knuppel aan een touw, die slinger je tegen een ton aan. Heel vroeger zat daar een kat in, tegenwoordig is dat een bal. Wie ervoor zorgt dat die eruit valt, heeft gewonnen. En de prijs is dan een worst van de slager ofzo, heel dorps.”

Dat is dus enigszins vergelijkbaar met het vogelschieten in de Achterhoek.
Martien: “Doen daar in Hengelo ook veel mensen aan mee? Dat je ’s ochtends om half tien al met z’n allen aan het bier zit? Ja, in Noordwijkerhout dus ook. Zo jammer dat we dat hier niet hebben kunnen meemaken.”

Wat was een moment dat jullie hier wél hebben kunnen meemaken en waar jullie in Noordwijk nog wel eens aan terug zullen denken?
Martien: “Voor mij is dat toch de remigratieborrel, dat was echt een hoogtepunt. We hadden vrienden, familie en buren uitgenodigd bij Jansen & Jansen. Met Marco en Wilma hadden we alles vooraf besproken. Die mensen verwachtten een borrel met een paar hapjes, maar ze kregen een zevengangendiner. Die dag was zo fantastisch. En geweldig verzorgd, de jongens in de keuken daar konden helemaal los met fijne gerechtjes.”

Voor de fans bleef het eetcafé die dag gesloten. Hoe was dat verder? Werden jullie in het dorp veel aangesproken?
Erica: “Bij mij was dat alleen in het begin zo. Daarna zeiden nog wel eens mensen die ik helemaal niet kende: ‘Hoi Erica!’. Dan zei ik gewoon vriendelijk ‘Hallo!’ terug, maar dat was het dan ook. Bij Martien was dat wel anders, die wordt continu aangesproken of gevraagd voor een foto.” Martien: “Ja, ze belden hier ook vaak aan. Dat gebeurde een paar keer per dag. En auto’s die stopten of langzaam reden, dat ging de hele dag door. In de Albert Heijn ging ik altijd wel één of twee keer op de foto, dat vond ik helemaal niet erg, maar thuis ben ik thuis.”

Komen jullie ooit nog terug naar de Achterhoek?
Erica: “Om te wonen zal dat niet zo snel gebeuren.” Martien: “Nee, maar wel een dagje of een weekendje! Bijvoorbeeld aan het eind van de zomer. Op vrijdag rijden, een nachtje bij hotel Bakker in Vorden en dan op zaterdag gezellig wijnen bij Marco en Wilma op het terras in Hengelo. Oh, zeker! Dat lijkt me hartstikke leuk!”

En de traditie van het buurt maken, brengen jullie die ook naar Noordwijk?
Erica: “Ze hebben in onze nieuwe straat een jaarlijkse buurtbarbecue. Wij zijn toevallig direct aan de beurt, dan kunnen we meteen buurt maken. We hebben trouwens bij de remigratieborrel van een aantal Hengelose ondernemers een solextour door de regio cadeau gekregen. Die gaan we eind deze week (vorige week, LS.) nog samen met hen maken. Dat is een mooie afsluiter. De beelden daarvan komen ook in de serie.”

Het Hengelose avontuur van de familie Meiland in Hengelo zit er na tien maanden alweer op: ‘We hebben het hier zo fijn gehad.’ Foto: Luuk Stam