Nest

De stad is open; digitaal zie ik mijn tieners lopen. Ze appen een foto van een cameraploeg van SBS en ik wens ze succes. Ze mogen samen ergens lunchen, want de gemeente en hun moeder gedogen dat vandaag. Ze struinen en zien onderweg wel wat ze dringend nodig hebben; snoep in poedervorm, een textielstift, kerstchocolade in de uitverkoop, een zadelhoes met stippen, nagellak, remover en een tasje om alles in te dragen.

Wij blijven thuis en draaien een stoel richting het grote raam om de vogels bij het voer te zien. Laat ze maar uitvliegen, denk ik, ik blijf wel op het nest. Daar waar het warm is en de horeca altijd open. Misschien kijk ik straks de Voice nog even terug, als die kleine dut, denk ik daarna. Tot blijkt dat ook daar de anderhalve meter niet kan worden gehanteerd. Doe mij de leegte van dit huis maar, de afwezigheid van roem, het overzicht en de zuurstof. Iedereen is in de war, overal.

Mijn hoofd hoeft weinig tot niets te doen en vindt alles te veel. Om dat enigszins te veranderen, scroll ik door levens van anderen. Een filmpje toont een vage bekende bij een kroegconcert. Ik weet best dat ik aldaar net zo zou glunderen als zij nu doet, maar hier is het ook goed. Hier dwarrelt niets door de lucht, hier borrelt geen langverwacht verlangen naar meer. Hier schuif ik de gordijnen dicht en is het open. Hier ettert geen schandaal, hier zint geen waan en hier hoeft geen theater voor kapsalon door te gaan. Hier schijnt het licht op wat we zelf in de hand houden kunnen. Misschien geef ik straks een kleinschalige persconferentie om te benadrukken wat hier nog allemaal mag, ach. Ze weten het ook wel.

Bij thuiskomt zwaaien ze de houten poort ferm tegen de wankele schuur aan: “Ze hebben mijn haar veel te kort gedaan!” Ik roep iets als: “Dat groeit wel weer aan.” We maken gevulde eitjes en zij hebben bij zich wat daar volgens hen bij hoort; rolletjes vleeswaren met roomkaas, gehaktballetjes in satésaus en kerstchocolade in de uitverkoop. Jij probeert het nieuwe kapsel van een ontevreden tiener te temmen met een kam, we lachen en denken niet aan iedere andere scheiding die momenteel ontstaat.

De avond valt tegelijk met onze billen op de bank. We smeren gezichtscrème op bij elkaar; om achter schuil te gaan, even maar.. Na 20 minuten afspoelen met lauwwarm water. Ik mors per ongeluk wat in stuurse haren. “Sorry.” Een theedoek brengt uitkomst en we denken niet aan de toekomst. Kijk ons hier zitten in de bevroren tijd, met een masker van gezelligheid.

Morgen hang ik nieuwe vetbollen aan oude haken; tegen vleugellam raken.