Filter

Ik zoek online naar waar we willen ontspannen van de zomer. Omdat je - als je thuisblijft - toch altijd de was en het onkruid zal tegenkomen. Wat verheug ik me op boodschappen doen in een ander land, op per ongeluk hondenworst in plaats van gewone in mijn mand. En de wasjes, oh de wasjes op vakantie voelen zo goed. Ten eerste omdat je ze eigenlijk helemaal niet doen hoeft. Maar dan de aanblik van wapperende badhanddoeken aan de lijn; binnen een uur zo droog als de dagelijkse witte wijn. De afdruk van slippers in je voeten en helemaal niets moeten. Velletjes op je neus, blaren op je tenen en witte benen; ja, aan mij vragen ze ongeveer iedere dag wanneer het gips er eindelijk af mag. Tenminste, als de zon er schijnt. Pas filter aan; sowieso over de grens gaan.

Ik denk aan mezelf als meisje van tien dat op een verkeersbord ‘Zeeland’ ziet. Aan hetzelfde meidentijdschrift voor de zoveelste keer, lange bruggen vol eenrichtingsverkeer en allesbehalve strandweer. Aan op de achterbank in het midden, want ik was de kleinste. Aan beiden kanten beklemming van opzij en iedereen te dichtbij. Flarden van een reis zonder end en hoe daarna de regen tikte op tent. Het doek dat toch niet waterdicht bleek en hoe ik klammig vanachter gaas naar een zompig veld keek. Verfijn filter: Geen tent.

Of die keer in Friesland, op een zeilboot verkleed als container met mast. Geen idee hoe we daarin hebben gepast. Wel weet ik nog van die ruzie in de avond; mama liep kwaad weg, maar we lagen bij een eiland. Onze stiefvader ging er braaf achteraan en wij riepen puberaal gemeen: “Kom terug, ze kan toch nergens heen!” Zoals enkel hij stralend in zijn handen kon wrijven van genot, kwam ie terug aan boord. Ze moet ons lachen vast hebben gehoord.

De drijvende herinnering brengt me naar hoe wij van de week zomaar een binnenzwembad kregen, toen een defect in de ketel maakte dat deze zich omvormde tot waterval. In mijn vroege ochtendslaap hoorde ik het geklater al. Een prachtig natuurlijk fenomeen; vooral als je op vakantie bent. En oh ja, buiten. Niet als je zo’n stroom aan stortende stralen in de kelder mag onthalen. Dat ik je - met mijn witte benen in 25 centimeter ongewenst water - haast hyperventilerend van kou en zoeken naar de hoofdkraan opbelde, maakt vast dat ik daarna de speurtocht naar onze vakantie versnelde.

Er dobberde zowaar een bad-eendje aan me voorbij en daar moest ik van glimlachen, dat was nodig. Want dat mijn boeken besloten te pootjebaden, roerde mij tot dikke tranen. Het viel niet op tussen het overig nat. Open filter: Buitenbad.