Afbeelding

Herfstvakantie

Opinie

Crossen, voetballen en hutten bouwen, dat is hoe ik mijn herfstvakanties uit het verleden vooral herinner. Het was één van mijn lievelingsvakanties. We hebben het dan over zo’n 25 jaar geleden. Er bestond nog geen iPad en internet was nog iets van heel ver weg, maar het buitenspelen hadden we al uitgevonden. We waren zielsgelukkig. Al moest er ook minimaal één dagdeel ingeruild worden voor een bezoek aan de stad om de kledingkast wat uit te breiden. Een hinderlijke onderbreking van het speelplezier, maar wat drinken met iets lekkers maakte veel goed.

Tegenwoordig krijg ik van die schoolvakanties weinig meer mee, behalve dan dat je een week lang op veel plekken bovengemiddeld veel kinderen tegenkomt. Zo ook in de snackbar. ‘E-ten! E-ten! E-ten’, verwelkomde een jongetje van een jaar of zes met zijn beide armen in de lucht een dienblad vol patat en kroketten. Zijn enthousiasme klotste hier hoog tegen de plinten, alle pogingen van zijn ouders om hem rustig te houden ten spijt. De patat bleek een wondermiddel. Smikkelen geblazen. Een heerlijk stukje vakantie.

Dat was het ook voor twee moeders, die met elk twee kinderen een patatje kwamen nuttigen. In afwachting van al het lekkers verschaften twee van de dochtertjes zichzelf een plek bovenop de bestelbalie. Een zoontje zette zijn stoel pontificaal voor de balie. Het was duidelijk: dit drietal had de zaak hier overgenomen. Of ik bij hen kon afrekenen? Dat kon. Het kostte vijfhonderdduizend euro. Vond ik een hoop geld voor een broodje en een blikje drinken. Vonden zij niet. Er kwam zelfs nog inflatie overheen. Na enig overleg waren de kinderen eruit: het werd een miljoen.

De volgende dag vond ik mezelf voor een interview voor de krant terug in een gezelschap van een tiental mensen, waartoe ook kinderen behoorden. Ik herkende er geheel toevallig precies dezelfde twee meisjes, die van bovenop de balie in de snackbar. Ze herkenden mij niet, maar bij het woord ‘patatjes’ kwam alles weer boven. Ook de kipnuggets waren heerlijk geweest en ze waren allemaal zonder moeite opgekomen. Eén van de twee meisjes had zelfs haar in de snackbar verkregen kinderbox meegenomen, inclusief het cadeautje dat ze daarin tot haar grote vreugde had aangetroffen: een klein wit knuffelkonijntje. 

Ze vond het zo leuk dat ze binnenkort weer patat ging eten. Voor nu kwam er een enorme uitleg over het konijntje: naam, herkomst, gemoedstoestand, tot op heden beleefde avonturen enzovoort. Alle andere aanwezigen - volwassenen met een zeer interessant verhaal - zaten eromheen te kijken en konden niks anders dan met liefde accepteren hoe een klein wit knuffeltje alle aandacht deze namiddag op aandoenlijke wijze naar zich toe trok. Het verhaal waarvoor ik kwam ging voor even een compleet andere kant op, maar het was herfstvakantie dus dat vond niemand erg.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant