Open dag

We zitten in de trein naar de hogeschool, het is goed te bereizen en dat is fijn; een kamer zal in deze stad wel niet beschikbaar zijn. Dat is niet erg, want ik verzorg je graag nog even voordat je elders een studentikoos keukenblad zal vullen tot er torens vanaf dreigen te vallen. Je bent stil, want het is vroeg. Gisteravond werkte je nog tot laat in de afwas dus misschien komt het met dat aanrecht in de toekomst toch wel goed. Ik probeer je te steunen en stuwen en weet eigenlijk niet hoe dat moet. Maar ach, is dat niet hoe elke ouder het doet?

In de stiltecoupé wens ik geruisloos dat er vandaag een vuur in jou ontbrandt, zodat je motivatie tot slagen
- wat minder onthand - in een nieuwe fase aanbelandt.

Voorlopig gedijen je resultaten prima in de middenmoot en daar soms onder, alsof ze nog niet bovendrijven durven vanuit de angst op eigen benen te komen staan. Ik ben een agent aan de zijlijn vaak en jij ziet me fronsend aan. “Of je niet eens aan je schoolwerk zou gaan?”

Ik zie je nog gaan, die eerste dag; met verrassend grote wielen en een kleine glimlach. Je krullen nog over de schouders, terwijl ze inmiddels vooral op het voorhoofd liggen. Even zo mooi, maar toch een wereld van verschil. Een binnenwereld welteverstaan; een binnenwereld die naar buiten wil. In weidse kleding die niets om het lijf heeft en tegelijkertijd alles aan. Ik probeer je te steunen en stuwen en weet eigenlijk niet hoe dat moet. Maar ach, is dat niet hoe elke ouder het doet?

Op weg naar een gebouw van glas bevolken volwassenen en pubers het pad. Ik zie je terug in ieders’ fysiek en waan ook mezelf niet langer authentiek. Want ben ik niet net zo overenthousiast als die mevrouw? En ben jij niet net zo in jezelf gekeerd als de tiener die achter haar aan sjouwt? Lopen alle ouders sowieso te hard en heb jij niet gewoon altijd al het juiste tempo gehad? Ik denk aan hoe je vroeger overal naartoe rende en er nooit vandaan, vanaf wanneer is dat andersom gegaan?

We breken de dag open op de open dag, het is hier een museum en jouw zijn lijkt gevangen in wat hier wordt bevrijd. Wat niet in kaders past siert de wanden en alle penseelstreken vertalen jouw ingewanden. Al wie hier rondloopt lijkt in niets- en alles op jou; onconventioneel, slenterend achter sluik, stof en originele bouw.

Dit is jouw generatie. Natuurlijk begrijp ik daar niets van, ook al ben je degene die de hele dag om mij heen hangt. Alsof je mijn lijf nooit echt verlaten hebt. En dat klopt, net als dat moederhart waarin ik je voor altijd heb verstopt.