Rommelig rijk

De weg vooruit ontkennend, liep ik doorlopend over een hoopje vuurwerkafval in de achtertuin. Toen ik doorkreeg hoe alle zolen terracotta-achtig afgaven, ging ik er met een boogje omheen. Soms snap ik niet dat ik zoiets kleins uitstel tot later en waarom ik tijdens het onvermijdelijk opruimen alsnog even haper. Want met die flard in de container bleek de herinnering aan het vorige jaar alsnog niet verdwenen.

Vanaf eind oktober stond er bij ons een led-boompje in de gang, voor buiten en donkere dagen. Vers in karton verpakt; nooit getest en niet beschenen. Vorige week is ie onaangeroerd in de kelder verdwenen. Maar met zijn ingeklapte flexibele takken, kreeg ik alsnog de tijdloosheid niet te pakken. En dat dat boompje daar nu wacht, nieuw en ongerept, staat ineens voor alles waar ik geen vat meer op heb.

Voor de bijtring in de speelgoedkist, terwijl ons kind welhaast gaat wisselen. Ik kan me er niet toe zetten dit stukje ‘voorbij’ voor recenter in te wisselen. Voor het babybadje waarin ze lag dat niet weg mag, de zwemluiers in de kast die ze niet meer past; naarstig houd ik alles vast; een koffer, te klein, in de vorm van een schaap, een lamp op batterij voor als ze elders slaapt, een langwerpige handdoek met geborduurde meetlat, de overall van toen we nog niet in de stad..

Verlopen spaarkaarten van messen-set en ovenschaal, ik bewaar het allemaal. Een Sint-kraslot met prijs, leeg gekrast en eigenwijs, alsof het niet accepteren wil achterhaald te zijn. Overal waar ik loop liggen stukjes van geweest, te wachten op het volgende feest. Zodat ook zij weer bedekt worden met nieuwe restjes van wat ik borgen wil. En de scheurkalender voor het nieuwe jaar maakt geen verschil, in de vensterbank wacht ze op een langverwacht starsein; ‘k weet niet of ik er ooit klaar voor zal zijn.

Een boekje dat we al hadden, maar toch bewaarden, kerstservetten die niet nodig waren. Reisbescheiden van afgelopen zomer, het traphekje dat er nog moest komen. En voordat je je vergist; denk niet dat het hier een kringloop in wording is, dat ik een huishouden run met zichtbare kunstenaarsziel. Nee, het gebeurt allemaal heel subtiel. In stapeltjes kostbaar en nog niet vergeten, wil ik oogluikend niet van vergankelijk weten.

Dus op zolder staan dozen waarvan jij steeds zegt: “Ik snap niet dat je dit hier opnieuw hebt neergelegd.” Maar als ik de verzameling van wie ik ben bekijk, voel ik me steevast zo rommelig rijk. Het zijn snippers ervaring in chaos vermomd, vandaar dat de aanblik me altijd verstomt.

Ik twijfel of ik straks de boodschappen met mijn kraslot zal betalen, misschien kan ik er een fles droge witte van halen?