Afbeelding

Raar

Opinie

Ik verslond ze; van ‘Matilda’ tot ‘De Griezels’, over de vriendelijke reus en een schildpad die niet groeien ging. Ik las tot het slapen me verging; van de heksen, Sjakie en Joris, van kwallenpap tot slakkenvla en doe dat nog steeds. Alhoewel ik ze nu nog enkel voorlees. In elke vorm is er nooit een hang naar censuur geweest, terwijl ik - als de woordenschat het nog niet toeliet - al filterend weleens wat achterwege liet. Maar weinig leek me schadelijk dan wel monsterlijk, of het moet juffrouw Bulstronk zijn geweest.

“Deze wezens bestaan niet” zeggen wij bij angst voor donker en alleen, “ze vallen in het niet bij de echte monsters om ons heen.”

“Jij bent raar”, zou ze van de week hebben gezegd tegen een kindje op de crèche. Natuurlijk voed je ze op met het bewustzijn van respect en herinner je je niet altijd wat je hebt gezegd. “Doe niet zo raar” kan daar zomaar onderdeel van zijn geweest, of “dat is stom” of “gek”. Natuurlijk steek je onbedoeld weleens iets aan; is het, zonder jou, in een andere vorm verdergegaan.

Ik pas ineens extra op mijn tellen wanneer ik iets wil uitleggen of vertellen. Als ware ik mijn eigen sensitiviteits-lezeres, of is het handiger dat ik ‘lezer’ zeg? Begrijp me goed, ik ben niet tegen het nu. Ik ben meer in het reine met wat ik niet kan grijpen dan dat ik het volledig zal begrijpen, maar ik vind het eigenlijk genoeg om in plaats van ‘verdomme’ naar ‘verdorie’ te grijpen.

Iets mag wel raar zijn toch? En iemand eigenlijk ook? Behalve dan als diegene dat niet wil. En als je dat weet en dan alsnog zegt, is er wel degelijk een verschil. Net zoals je niet om iemand lacht wanneer diegene helemaal geen grap maken wil. Maar een kind pakt juist hetgeen op waarvan jouw billen plots samenknijpen, omdat het je ontglipte en je het niet in haar bijzijn had moeten zeggen. Zie dat tussen de regels maar eens uit te leggen, want zij vertalen jouw samengeknepen achterwerk in loslippig willen zijn. Ze maken groots van iets kleins en gaan grenzen over zodat ze weten dat ze bestaan. En dan zeg je ze daarna dat ze ook weer binnen de lijnen kunnen teruggaan.

Het is ergens een heel passende gedachte dat Roald Dahl zich deze week nog eens griezelig kon omdraaien in zijn graf. Hij schreef trouwens alles met potlood, dus misschien had ie het ook wel verwacht; dat er eens een groezelig groepje pennenlikkers met een gum zou strepen door zijn creatief-fictief nalatenschap. Ik vind het zelf een beetje gek en stom om uit te leggen (maar morgen verschuilt mijn mening zich vast onder een of ander raar kinderknutselwerk, dus ik mag het vast wel zeggen).

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant