Kracht

We wonen in een kristallenstad; op de markt staat een kraampje met mandjes vol betekenis en in smalle straatjes vind je winkeltjes vol schat en muizenis. Ik kocht er op straat eens een steen voor een vriendin die daar wat aan had, naast mij stond een mevrouw die me adviseerde het exemplaar bij volle maan in de aarde te begraven. Dat leek me nogal een opgave. Zeker daar ik het idee had dat de steen met mijn gift haar kracht al zou vinden, ‘k heb ‘m dus niet opnieuw in de potgrond hoeven vinden.

Het doet me denken aan mijn omaatje uit Houten. Nog voor ik wist van lapis lazulie en amethist stond dat alles in haar bescheiden rijtjeshuis op plankjes en kastjes uitgestald. In een waas van blauw en paars was het er gewoon. Zij hoefde niet luidkeels te adviseren over vertrouwen en energieën, haar stille kracht was gelijk de stenen; ook in kalmte steeds aanwezig. Misschien lagen ze af en toe wel in haar tuin te weken, maar ik heb het nooit geweten. Alles aan oma was zacht, geen steen heeft haar ooit verhard.

Ze trouwde een paragnost, zelf was ze magnetiseur. Het is misschien daarom dat ik nooit de behoefte voel iets paranormaals aan te roepen; ik heb er simpelweg nooit naar hoeven zoeken. Ik heb geen gaven, slechts giften. Geen krachten, slechts moed. Ik hoef niet naar hoger of anders opzoek. De paragnost ging dat wel, met foto’s die warm werden en nieuwsberichten van verre. Hij dacht overigens altijd zeker te weten tachtig te worden, het bleek zijn sterfjaar; we kruisten elkaar. Ik heb ‘m nooit gekend.

Oma boetseerde een nieuw bestaan en bleef doorgaan; naast haar stenen stonden beelden. Haar kunst leek van ruwe grond gemaakt, dat het leven hobbels kent vertaalde zich in de structuur van wat haar handen schiepen. Die handen die wapperend boven lijven zweefden, trillend de last van anderen beleefden. Waarna oma langs haar flanken lossloeg wat bevrijd moest. Ik zie het nog voor me; hoe ik bij haar thuis gebiologeerd op de grond zat. Ik heb haar nooit vaag of anders gevonden en dat was dat.

Inmiddels sparen mijn tieners kristallen, ze liggen in bakjes en houders en het zijn er nooit genoeg. Nog voor we hier woonden begonnen ze er al mee en waar het vandaan kwam had ik eerst geen idee. Tot we van de week gezamenlijk naar een vitrine staarden en de aanblik van die paarse speren me terug naar Houten veerde.

Ik geloof niet in het paranormale, of ik wil er in elk geval niet aan, maar boven hebben de kinderen op kastjes en planken een waas van blauw met paars staan. Ze zijn er gewoon, zoals oma er was;
met oorverdovende stille kracht.