Wielervrienden

Vanuit een Vlaams weiland kwamen vrijdagmiddag de eerste beelden door. Een groep Achterhoekse wielervrienden was die ochtend vertrokken richting het Belgische dorpje Kwaremont. De mannen hadden hun camper geparkeerd naast een stuk of tien andere campers, die ook allemaal liefhebbers van het wielrennen naar dit stukje België hadden gebracht. De lucht was grijs en grauw, regen daalde neer, maar ze konden zich allemaal geen mooiere plek voorstellen om te zijn. Hier vlakbij dit weiland lagen de kasseien van de Oude Kwaremont, scherprechter in de Ronde van Vlaanderen. Hier moest het zondagmiddag gebeuren. 

Eén van de wielervrienden haalde in het kletsnatte weiland een wielrenfiets van de camper. Zaterdagochtend kwam het ros voor het eerst in beweging. Op Strava spotte ik een activiteit van iets meer dan 2 kilometer: een ritje naar de bakker in het nabijgelegen dorpje Kluisbergen. Een grote zak vol croissantjes kwam mee terug naar de camper. Ik dacht er zelf kasseien en de nodige aanmoedigingen vanaf de kant van de weg bij. Het bleek om een fietspad van betonplaten langs een N-weg te gaan, maar vlak was het zeker niet geweest. Het koershart was nog sneller gaan kloppen.

U merkt: ik had maar wat graag deel uitgemaakt van dit tripje. Een weekend in het hart van de koers – zo noemen ze het wielrennen in België – is iets bijzonders. Ik moest het met de foto’s doen. Die kwamen onder meer vanuit een feesttent, zoals er dit weekend velen langs het parcours stonden. Voor de thuisblijvers was er de televisie. De Belgen begonnen zondagochtend al om kwart over negen aan hun uitzending. Steeds ging het over ‘de grote drie’ en dan toch vooral over Wout van Aert, halfgod in eigen land.

De koers is hier dan ook groot. De dag van de Ronde van Vlaanderen is de enige dag van het jaar dat ik stiekem zou willen dat ik niet in Hengelo, maar in Oudenaarde, Kerkhove of Ingooigem was geboren. Er is hier geen landweggetje te vinden waar in deze tijd van het jaar geen wielerwedstrijd overheen komt. De koers stroomt bij de mensen door de aderen. En de Ronde is het summum, deze zondag is de Hoogmis. De wedstrijd loopt – zelfs voor wie niets met wielrennen heeft – als een rode draad door de dag, voor de televisiekijker urenlang begeleid door de prachtige woorden van José de Cauwer, 73 jaar en koerskenner pur sang.

Op het moment dat Tadej Pogacar zondag op de Oude Kwaremont zijn verschroeiende versnelling inzette, keken mijn Achterhoekse wielervrienden de Sloveen recht in de ogen. Zelfs onze eigen Mathieu van der Poel moest passen. Komende zondag weer een kans: Parijs-Roubaix, weer boerenlandweggetjes, nog meer kasseien. Van mijn wielervrienden heb ik na de wedstrijd niets meer vernomen. De tap in de feesttent zal tot in de late uurtjes hebben gestroomd. En ik hoop dat de camper goed uit het weiland is gekomen.