Honey

We nemen plaats in het all you can eat-restaurant en mijn hoofd is zo vol als het hier is. De grote variëteit aan keuze maakt dat het voor de kinderen gegarandeerd plezierig is. Ze laveren tussen sushirol en chickenwing en praten gevleugeld over de volgende gang. Ik ben bij elke ronde vergeten wat ik de vorige ook alweer heb gegeten, laat staan dat ik mij kan heugen wat er nog komt.

De gerechten op mijn voorgedrukte placemat zijn nog internationaler dan de vorige keer dat ik hier was; ik kijk uit op de uiterwaarden, terwijl zij mij Engelstalig aanstaren. Ik ben helemaal niet tegen vooruitgang, denk ik terwijl een trein over de spoorbrug dendert, maar eet gewoon liever een voorgerecht dan een appetizer. Hoe dan ook weet ik wat ‘brie and honey’ betekent, want ik leef van de liefde.

De dag voor deze stond ik in een dampend trouwveld tranen uit mijn voorhoofd weg te vegen, ‘ik smelt’ heeft sindsdien een hele andere betekenis gekregen. Die dag daarvoor gebruikte ik tissues in drie lagen voor alles dat mijn poriën verliet, maar gisteren hield ik er (de schaamte voorbij) een geblokte theedoek bij.

Van de zomer keken wij op Videoland smalend naar een B&B-houder in Thailand; een man die, om liefde verlegen, zichzelf toch maar aan het bedrijfsleven besloot te geven. Zwetend van angst en warmte zat ie zich eenzaam aan een gastendoekje af te vegen.

Wie ook alweer de ‘beef tenderloin bites’ besteld had? Ik weet het niet meer, maar neem het gerecht gedachteloos in. Op huwelijksdagen vergeet ik vaak te eten, een buik vol vlinders weet mij niet aan die behoefte te herinneren. Zo met de liefde bezig zijn maakt dat je opnieuw in een prille roes plaatsneemt; mistig lief, geen andere prioriteiten, hongerig zonder eten, niks anders willen weten, dan dit, hier, wij. Tijdloos, of in elk geval voor even. En voor altijd met jou. Zonder klokken proosten, omdat men eerder van de dorst sterft dan de kou.

Jij bent trouwens in Salzburg dit weekend en toen je appte naar de zoutmijnen te gaan snapte ik ineens de betekenis van die plaatsnaam. Ik kijk om me heen en vraag me af of iemand in dit lopende-band-schrans-restaurant wel weet dat je ook bij geluk stil moet staan? Om het een plek te geven zodat je door kunt gaan? Of zou ik dat in het Engels moeten verslaan? “Hello, you need to stop to give it a place so you can move on.”

“I’m sorry” zegt de serveerster “ik spreek alleen Nederlands.” Waarop ik antwoord met: “I see, heeft u toevallig ook honing met brie?”