Waardering voor ingezonden bijdragen van Harry van Rijn
Maatschappijkritische lezer legt zijn 'wapen' neer
Vorden - Tientallen brieven schreef hij de afgelopen decennia naar de redactie van weekblad Contact. Harry van Rijn (92) uit Vorden deelde onlangs mee dat hij zijn laatste 'stukje' voor deze krant heeft geschreven. Om hem te bedanken voor zijn bijdragen, overhandigde Gerhard Weevers hem namens de uitgeverij een speciaal beeldje met inscriptie. Een blijk van waardering voor een maatschappijkritisch persoon die zijn directe omgeving een stukje beter wilde maken. Wanneer bestuurders een - in zijn ogen - foute beslissing dreigden te maken, ging hij gewapend met zijn scherpe pen 'het gezag' te lijf.
De kiem voor zijn ietwat recalcitrante karakter werd gelegd in zijn vroege jeugd. De geboren Amsterdammer was al op zijn zevende levensjaar wees. Al zwervend door de hoofdstad werd hij opgepikt en in een heropvoedingsgesticht in Hoenderloo geplaatst. Hij leed onder het juk van de begeleiders en had ook nog eens de pech het kleinste en jongste jochie van het internaat te zijn.
Kiem voor Van Rijns kritische blik al in jeugd gelegd
Over deze zware periode waarin Van Rijn zijn jeugd verloor, schreef hij later de autobiografische roman 'Huilen in de zon'.
Met enkel een lagere schoolopleiding als educatieve bagage ging Van Rijn in de oorlog moest hij aan de slag bij een drukker in Apeldoorn. Een jaar later, op z'n 21ste, ontdeed de jongvolwassene zich voor het eerst van zijn ketenen en kwam hij in aanraking met hetgeen zijn leven voor een groot deel zou beheersen: letteren. Als loopjongen werkte hij in een boekhandel. Hij woonde destijds bij een oud vrouwtje in. De arme dame zat op een dag te bibberen van de kou waarop Van Rijn eropuit ging om wat kolen te jatten. Helaas werd hij betrapt; zijn persoonsbewijs was hij kwijt, maar de weldoener wist toch te ontsnappen, vluchtte de IJssel over en dook onder op een boerderij in Weerselo.
Pas na 1945 was Van Rijn echt vrij man. Stap voor stap wist hij omhoog te klimmen op de maatschappelijke ladder. "Ik heb mezelf veel bijgeleerd en behaalde ook diploma's voor studies die ik in mijn vrije tijd volgde", vertelt de taalliefhebber. Hij werkte onder meer bij een uitgeverij en later had hij zijn eigen reclamebureau Promotions. Toen hij in 1973 vanuit Baarn naar Vorden verhuisde, kwam hij beroepsmatig al gauw in contact met drukkerij Weevers. "We hebben samen veel drukwerk verzorgd", kijkt de tekstschrijver terug.
Ook in maatschappelijk opzicht liet Van Rijn al snel van zich horen. Van zijn nieuwe buren vernam hij dat de overheid had besloten om een toeristisch fietspad van Vorden naar Lochem aan te leggen. Van Rijns buren zagen echter liever een vrijliggend fietspad tussen Vorden en Kranenburg zodat hun kinderen veilig naar school konden fietsen. Om daar aandacht voor te vragen, wilden zij een kar met mest legen voor de ingang van het gemeentehuis. Van Rijn voegde zich bij deze actiegroep en in plaats van mest, werd het gemeente- en provinciebestuur bestookt met inkt en papier. Middels ingezonden brieven in Contact werd de aandacht op deze zaak gevestigd en kwam er uiteindelijk in plaats van het toeristische pad een vrijliggende fietsstrook voor de kinderen.
Bij tal van andere problemen greep Van Rijn zijn geliefde wapen. "Ik heb het talent dat ik dingen goed onder woorden kan brengen, daar moest ik iets mee doen. Zijn idealen waarmaken door de politiek in te gaan, heeft hij nooit zien zitten. "Raadsleden volgen veelal de mening van een partij. Dat trotseer ik. Ik wil graag mijn eigen mening vormen."
Ook nu kan Van Rijn zich nog opwinden over allerlei zaken die van 'hoger hand' worden opgelegd, zoals de veelbesproken veranderingen in de zorg. Nu zijn vrouw vanwege gezondheidsredenen is verhuisd naar zorgcentrum De Bleijke in Hengelo, heeft hij echter besloten zijn 'gevechten' te staken. "Ik zou graag blijven sputteren, maar het gaat niet meer. Ik wil nu zo veel mogelijk momenten bij mijn vrouw zijn."