Rondje Vorden voor Alfons Bos
VORDEN – Schilder bij Schildersbedrijf Boerstoel Alfons Bos mag gaan genieten van zijn pensioen. Zijn allerlaatste werkdag was donderdag 29 september. Deze verliep niet als alle andere dagen: Alfons had een feestmuts op en trakteerde alle collega's op taart. De dag eindigde waar het voor Alfons vijftig jaar geleden mee begon: met een bakfiets. De cirkel is rond.
Door Liesbeth Spaansen
De geboren en getogen Vordenaar: "Ik ben nooit weggeweest", kan enthousiast vertellen over zijn loopbaan als schilder bij drie generaties familie Boerstoel: nu Dick Boerstoel met daarvoor vader Johan en opa Johan. Op de Technische School in Borculo, waar hij met velen uit de regio naar toe fietste omdat de school hoog stond aangeschreven, had schilderen meteen Alfons voorkeur. Dat kwam Johan Boerstoel ook ter ore en deze kwam bij Alfons vader vragen of de vijftienjarige bij hem kon komen werken. "Hij had nog een schilder nodig."
Alfons was de jongste medewerker. "Ik moest met de bakfiets de spullen meenemen. Johan had een autootje. Een keer in de drie weken moest ik vrijdags naar de werkplaats komen. Dan had opa Boerstoel de bakfiets volgepakt met oude verfbusje en zo. Dat moest ik naar de stort brengen achter het woonwagenkamp, maar voordat ik daar aankwam, was ik de helft al kwijt. De mensen van het woonwagenkamp plunderden de bakfiets. Drie weken later kwam ik weer langs en hadden ze de woonwagens in kleurtjes geschilderd. Geweldig."
De medewerkers van Boerstoel werkten aan verschillende klussen. Woningen en grotere projecten zoals Kasteel Hackfort en de bijbehorende boerderijen of de pastorie van het klooster in de Kranenburg. Zij gingen regelmatig op cursus om zich beter te bekwamen, omdat technieken veranderden. In de tijd dat Alfons aan het werk ging was de periode van loodwit en zinkwit net voorbij. "Toen had je alkydharsverf, de synthetische verf. Nu is het waterdragend, beter voor de gezondheid, maar het verven daarmee is moeilijker."
Een ziekteperiode van een jaar zorgde ervoor dat Alfons niet meer voluit zijn werk kon doen. Maar zodra het kon, ging hij weer aan het werk. Zingen doet Alfons elke dag, hij kent alle teksten van liedjes op de radio. "Vooral muziek van de jaren zestig."
Terugkijkend was er naast hard werken ook veel te lachen. Zo moest hij eens de kippen voeren voor twee oude dames waar hij aan het werk was. Ook heeft hij wel eens een andere kleur geschilderd dan de heer des huizes wenste. "Het was op een boerderij en de man werkte bij de Shell. De vrouw wilde de groene kozijnen graag wit hebben, maar haar man vond dat niet goed. Ze zei: 'maar hij gaat dadelijk weg, wil jij ze dan wit maken?' Maandags zei ze dat hij maar heel eventjes kwaad was."
Terwijl het werk bij de firma Boerstoel geleidelijk weer aantrekt, gaat Alfons genieten van zijn vrije tijd. Met Minie past hij elke week een middag op drie van de vijf kleinkinderen. Verder wandelt en fietst Alfons graag, gaat hij samen met Minie naar het theater, kiest vliegvakanties naar de Canarische Eilanden, waar de zon lekker warm is, of is in de zomerdag in Egmond aan Zee.
"Hij heeft geen dag gehad dat hij geen zin had of zo. Zelfs deze week niet", besluit Minie. "Je kunt wel zeggen dat je vijftig jaar met veel plezier naar Boerstoel bent gegaan."