Virtuele Den Ooiman bus compleet dankzij haltebord
Fictieve busreis dementerende ouderen
Zelhem – Onlangs werd in verpleeghuis 'Den Ooiman' in Doetinchem de virtuele GTW-bus ingericht om dementerende ouderen een fictieve busreis te kunnen aanbieden. Op grote monitoren, verwerkt in de 'ramen' van de bus, trekt de busroute aan de passagiers voorbij, die daardoor het gevoel krijgen in een echte bus te zitten op een lijndienst in de eigen regio. Een, eveneens dementerende, buschauffeur kan zelfs plaatsnemen achter het stuur om de passagiers naar de fictieve bestemming te brengen.
Toen oud-buschauffeur Jan Walgemoet (82 jaar) uit Zelhem over het initiatief hoorde en het resultaat ervan zag, was hij gelijk enthousiast. Maar hij vond dat de buslijn nog niet compleet was, omdat er geen bushalte was waar de mensen konden instappen. Bijna veertig jaar was hij in dienst geweest van de GTW, later de GSM en toen de oude GTW-halteborden 'ergens in de jaren '70' vervangen werden door de uniforme OV-borden kocht hij voor een 'Rijksdaalder' zo'n bord om die in de tuin bij zijn woning, eerst aan de Palmberg en later aan de Ruurloseweg in Zelhem, te plaatsen. Nu was voor hem het moment gekomen om het bord een nieuwe bestemming te geven. Met de overhandiging van het haltebord aan de Ooiman vorige week donderdag kon de GTW-buslijn in het verpleeghuis compleet gemaakt worden.
Eénmaal in gesprek met chauffeur Walgemoet komen de verhalen over de ontwikkeling van het Openbaar vervoer los. Hij herinnert zich nog de komst van de gietijzeren halteborden. Jan: "Er stonden eerst houten halteborden, maar die hadden veel te veel te lijden van het weer en dus werden er metalen halteborden bij de ijzergieterij in de Langerak besteld. Een aantal jaren later moesten overal in Nederland dezelfde borden komen voor het openbaar vervoer en konden deze afgevoerd worden. Voor een rijksdaalder mocht ik er één meenemen."
'Voor een rijksdaalder mocht ik er één meenemen'
Na de verhuizing naar de Ruurloseweg kwam het bord wel in de tuin, maar toch redelijk dicht aan de openbare weg te staan. Hierdoor kwam het af en toe voor dat mensen die met de bus mee wilden, bij hem op de stoep kwamen staan en zeer verbaasd reageerden als de bus vervolgens zonder te stoppen doorreed. Jan: "Als ik ze dan uitlegde dat het bord toch echt niet aan de openbare weg stond, snapten ze het wel maar stonden ze mooi te kijken. In een enkel geval heb ik ze vervolgens zelf met de auto naar het station in Doetinchem gebracht."
Ook de ritten naar Emmerich in Duitsland hadden in de beginjaren iets extra's. Jan: "Eigenlijk was er geen echte grenscontrole meer, maar soms had je individuen in de bus waarvan je vond dat die beter wel gecontroleerd konden worden. We werkten prima samen met de douane, dus in dat geval kondigden we onze komst aan met lichtsignalen, zodat de douane wist dat er iets gecontroleerd moest worden. En had je op zaterdagavond dienst, dan kreeg je in Emmerich steevast koffie met gebak."
Terwijl het bord toch wel een speciale betekenis heeft voor de oud-buschauffeur, heeft hij er nu geen moeite mee om het af te staan aan de Ooiman. Jan: "Ooit belde er iemand aan die mij wel driehonderd gulden voor het bord wilde betalen, maar dat interesseerde me niet. Ik wilde 'm zeker niet kwijt. Ook niet aan een andere belangstellende, die vervolgens vroeg of hij het bord mocht fotograferen, opmeten en uittekenen. Dat mocht natuurlijk en een paar weken later kwam hij me trots het resultaat laten zien, een (bijna) perfecte kopie."
Met de nieuwe bestemming van het authentieke haltebord is Jan Walgemoet blij en hij kan genieten van het genot dat het andere mensen schenkt.