Kies
Het bord staat er al een tijdje, op de hoek van het dorp. Wanneer je na de rotonde meteen naar rechts kijkt, in een stukje gemeentegrond waar in december het dorpsbelang een grote boom plaatst als beste wens. De lijm achter sommige posters bevroor in de vorstperiode, waardoor gezichten als herfstbladeren richting het gras dwarrelden. Maar sommigen voorkwamen wonderwel de val van hun regime, bleven je strak aankijken ondanks kou, wind en regen.
Onze plaatsgenoot heeft zijn periode op het verkiezingsbord overleeft, hij leunt (zelfs na de verkiezingen) nog steeds quasi nonchalant over een stel zonnepanelen. We zien 'm wanneer we richting school fietsen. Vlak voor zijn verschijning staan er aan de linkerkant van de straat twee borden in twee voortuinen, op houten palen en met hetzelfde gezicht; een bescheiden steunbetuiging aan een behoudende partij.
Ondanks dat ik deze keer niet goed wist met welke wind ik mee zou, verschil ik niet heel veel van mijn dorpsgenoten; ik houd van overzichtelijkheid en heb niet veel op met grote veranderingen. De taart komt van de bakker en met je haperende auto ga je naar de garage voorbij het sportveld. We praten over dit en dat en weet je nog en denken vaak al hoe of wat. Maar wat ze stemmen kan ik alleen aflezen aan die paar bescheiden signalen tussen het voorzichtige groen.
Het schijnt trouwens niet kies te zijn mensen naar een politieke voorkeur te vragen, dus dat doe ik niet. Liever nog mijmer ik op de picknickbank aan de rand van het schoolplein over de richting van de voorbijlopende stemmers. Eerst zoekende naar de juiste ingang en daarna het ruimste hokje. 'Zou hij du moment ineens toch op een vrouw? En dat de zijne dat dan niet weet?', denk ik dan. Of misschien gaat zij ineens rebels voor vooruitstrevend, terwijl hij tegelijkertijd zonder enig benul traditiegetrouw hetzelfde doet als anders.
Toen ik ze veelal twee aan twee over het schoolplein zag schuifelen deed de hele gelegenheid me vooral gemoedelijk aan. Wellicht omdat de meesten zich vanwege vriendschappelijk weerzien en ruime leeftijd niet geroepen voelden nog op een barricade te gaan staan. Maar toch is het dapper dat ze - de fietsen naast elkaar parkerend - op zoek naar stembiljet in binnenzak, de gang elke ronde opnieuw maken. Zich in gepensioneerde tred bewust van de gewichtigheid van deze stem.
En dat zat ik mij zo te bedenken op dat bankje, ongeveer rond het moment dat ik erachter kwam dat mijn stembiljet nog thuis lag. Of wellicht toen ik besefte dat ik nog steeds niet van veranderingen houd en daarom misschien wel de meest conservatieve ben van allemaal. Het verwondert me niet dat Bronckhorst afgelopen woensdag voor de bekende weg heeft gekozen; zo zijn we. We steunen de lokale middenstand en maken eenzelfde praatje met de buurman- en vrouw. Krassen het hokje met 'ons kent ons en weet dus wat we wensen' aan in liefdevol en standvastig rood. En om dat te vieren kopen we - voor deze ene keer - doordeweeks bij onze eigen bakker een lekker wit brood.