Tijd
We hebben het er weleens over, wat we als eerste wensen zouden na de winst. Jij hebt dromen over bepaalde auto's en daarmee rondrijden door mooie gebieden om vervolgens te kunnen kiezen waar we wonen zullen. In onze - nu nog - blauwe auto met gebruikerssporen rijden we mijmerend langs het water en nemen een paadje over de dijk, we oordelen over gekozen kleuren van dure gevels en beoordelen weids uitzicht en algemene ligging.
De zon schijnt rijk op het water en die prachtige villa met dat te koop-bord vooraan de oprijlaan blijkt aan de andere kant uit te kijken op een industrieterrein. Nee, daar zouden wij dan na de winst niet voor kiezen. Bovendien moeten we nu toch echt terug, want al dit dromerig lanterfanten staat eigenlijk niet in de agenda. "Morgen koop ik een lot", zeg je. En misschien ben ik wel te realistisch of gewoon oersaai, maar meestal kan ik niet bedenken wat dan als eerste te willen doen. Het is vast niet omdat ik geen dromen heb, maar heel nuchter bezien is het er ook eigenlijk allemaal wel. Is het meer de droom van lege middagen waarop het niet erg is dat je knutselt in plaats van werkt en je je vervolgens ook niet ergert aan glitterresten op je semi-schone vloer.
Goed dan, ik zou wel een kok in huis willen hebben. Enkel en alleen omdat ik soms gewoon niet weet wat nu weer te kiezen. Jij zegt altijd lief dat het je niet uitmaakt wat we eten, maar ik wil simpelweg sturing tussen de schappen. En oh ja, iemand die niet gaat vloeken van het bukken richting stoffige plinten en fluitend met een tandenborstel de voegen onder handen neemt. Maar dat alles niet hebben is ook niet geheel onoverkomelijk. "Als je niet kunt kiezen, pak je gewoon het eerste dat in de bonus is." Hoor ik jou geruststellend nagalmen, en over dat stofwolkje naast het bed stap ik ontwijkend heen.
We hebben werk lieverd en er zit benzine in de tank. De kinderen hebben een fiets en als de jongste niet op de trappers gaat staan, blijft haar ketting er netjes op liggen. We laveren tussen verschillende winkels en puzzelen ons passend tot een kloppend geheel. En ja, er is zelfs nog een gaatje over voor een lot.
Ik zou tijd aanschaffen, denk ik opeens. Juist omdat je nooit weet hoeveel je daarvan hebt, zodat we ons in al die tijd wentelen kunnen als kinderen in een schuimbad. De tijd dan over onze kinnen uitsmeren en er figuren mee tekenen op de wand naast het bad. Ons er in onderdompelen en dan bij het bovenkomen de vlokken van ons af blazen, omdat we er zoveel van hebben. En dan vaker met jou - gewoon omdat het schuim is dat niet doodslaat op lijven vol ontspanning - eropuit; langs het water een paadje nemen over de dijk en lekker drentelen, omdat we zoveel tijd hebben.
Niet van die tijd om niets mee te doen. Of ja, soms dan. Maar vooral van die tijd om alles in te beleven, echt te beleven. Altijd en niet even.