Herdenkingsverhaal maakt veel los
Op veler verzoek: het verhaal van Angie Emerson-Stephenson, familielid van twee gesneuvelde Engelse vliegers
VORDEN – Ontroerd werd er tijdens de herdenkingsbijeenkomst op 4 mei in de Vordense Dorpskerk geluisterd naar Angie Emerson-Stephenson, een familielid van twee gesneuvelde Engelse vliegers. Zij vertelde over haar oom Max, de broer van haar vader, die op 22-jarige leeftijd boven Vorden in Hackfort neerstortte met hun vliegtuig. De Britse was met haar man Ron en twee zonen Tom en Will, van wie één in de leeftijd van Max, speciaal overgekomen om hier te gedenken. Ruim de helft van de vliegtuigbemanningen kwam niet terug, maar het was van belang voor de vrede en de vrijheid waarin we nu kunnen leven, in haar land Engeland, in Europa en in heel de wereld, zei Angie Emerson-Stephenson. Haar verhaal maakte zeer veel indruk op de aanwezigen tijdens deze herdenkingsbijeenkomst. Op veler verzoek hier onder het gehele verhaal van Angie Emerson-Stephenson die zij voordroeg tijdens de herdenkingsbijeenkomst.
Door Jan Hendriksen
"Ik denk dat mijn grootmoeder nooit helemaal de dood van haar zoon heeft kunnen verwerken en mijn vader, die twee jaar geleden op 92-jarige leeftijd is overleden, heeft altijd verdriet om Max gehad en hem gemist. Hij vond het lastig om over Max te spreken, maar als hij het deed dan sprak hij over Max als een aardige jongeman, een liefhebbende zoon, makkelijk in de omgang, zonnig karakter, populair en hij had veel vrienden en hij stond over het algemeen enthousiast in het leven. Hij was een getalenteerd pianist en speelde zowel klassieke - als de toen populaire popmuziek - geweldig voor de feestjes in die tijd. Max en mijn vader konden het goed met elkaar vinden. Toen hij dertien jaar was hield mijn vader een dagboek bij; hierin lazen we dat zij samen biljart speelden. Mijn vader won, tot onze verbazing, vaak van hem. Dus Max was een goede grote broer voor hem. Een gelukkig leven en toen kwam de oorlog."
"Max kwam in dienst van de Royal Airforce als piloot van een bommenwerper commando. Vijftig procent van alle bommenwerper commando's kwamen om het leven in de oorlog. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoeveel moed je moest verzamelen om deze missies uit te voeren, wetende dat de kansen van thuiskomen niet erg groot waren. Velen brachten die moed op. Zij hebben hun levens geriskeerd voor hun geliefden, families, vrienden en thuisfront. Door hun waarden en levenswijze hebben zij dit niet alleen voor Engeland, maar ook voor heel Europa gedaan. Door wat zij gedaan hebben kunnen wij allemaal in een democratisch, fatsoenlijk en vrije maatschappij leven. Deze verworvenheden hebben we speciaal te danken aan al degenen die nooit meer thuisgekomen zijn."
"Op vrijdag 8 januari 1943 om 17.20 uur vertrokken Max en zijn bemanning vanuit Engeland met bestemming Duisburg in Duitsland in een Lancaster bommenwerper. Twee uur later, terwijl ze over Hackfort vlogen, werden ze geraakt door vijandelijke beschietingen en stortten in de buurt van Vorden neer. Het was Max eerste missie, net 22 jaar oud; dezelfde leeftijd als onze zoon Tom nu. Alle inzittenden kwamen om het leven."
"Twee dagen later, werden de inwoners van Vorden verboden om bij de begrafenis aanwezig te zijn. Velen kwamen desondanks toch en stonden in stilte bij de poort van de begraafplaats. Uit eerbetoon aan de velen gesneuvelden zoals zij. Zij toonden respect en dankbaarheid. En dat heeft de Vordense bevolking sindsdien elk jaar gedaan. Ieder jaar komen jullie samen ook al degenen te eren die hun levens gaven, hun offers te erkennen, de herinnering te koesteren en hen te danken en te herdenken. En daarvoor zijn mijn familie en ik en mijn zus Sheila in Canada en broer Hugh in Engeland jullie oprecht dankbaar. Het is een eer om bij jullie te zijn deze avond. Dank daarvoor." (vertaling: Ruth van Setten-Maatman).