Pauze
Ik heb het even teruggezocht, in het mapje 'columns' in mijn documenten. Dat het vijf jaar en één maand geleden begon; dit plekje in de krant, met geel omrand. Dit lief experiment dat nooit went. Die jaren waarin ik vaak niet doorhad hoe vertrouwd dat geel me stond en hoe lang het al bestond. Dat het eens op een voorleesavond was dat het besef kwam dat ik blijkbaar een vrouwenaanhang heb en me niet voorstellen kan hoe trouw ze zijn, en waarom eigenlijk.
Er kwamen kaartjes bij de redactie van mensen die geraakt waren of geïnspireerd, of misschien allebei. Terwijl deze plek juist zo therapeutisch, anekdotisch is voor mij. Ik heb er gaandeweg zoveel kwijt gekund, het schrijvende wijs mogen relativeren, parkeren en de moed gevonden door te gaan; met durven, ontwikkelen, andere stappen nemen en delen. Met velen. Het was misschien na een aantal jaren pas dat ik de aantallen te horen kreeg van bepaalde oplagen en dacht "nee joh, die mensen kennen mij vast niet."
Nooit sloeg ik een tweewekelijkse deadline over, niet bij verdriet of drankgelag, niet tijdens griep of na tegenslag. Niet als de agenda bizar was en ook niet als ik zo leeg bleek dat ik geen enkel idee in mijn hoofd vinden kon. Niet als het laat werd, vakantie was of de dag al zoveel bracht, en ook niet middenin de nacht. Er zijn vast veel mooiere en humanere prestaties te bedenken, maar ik ben er toch best een beetje fier op.
Gaandeweg heb ik het punt bereikt dat klasgenootjes van mijn oudste het ook lazen en haar op wetenswaardigheden wezen, en natuurlijk het punt waarop ze zelf zei: "Dit schrijf je toch niet in de krant hè mam?". Want waar ik 'vroeger' nog liefdevol opvoedkundig kon ventileren, moet ik nu ook vooral haar volledige privacy eren. Zoals ik dat al jaren moeiteloos doe met die van iedereen die gekscherend tegen me grapt: "Dit ga je toch niet gebruiken hè?".
En dan nu, voor het eerst, pauze. Radiostilte en geen tweewekelijks kopje in de agenda met 'column'. Niet gedurende de week, en dwingender nog in het weekend, mijmeren en zoeken naar stof. Niet lezen en herlezen, puzzelen met volgorde en woord voor woord op zoek naar snelheidsfouten. Niet de onzekerheid over 'd' en 't' en het besef wel een schrijver, maar geen neerlandica te zijn. Even uit de tijd, maar niet voorgoed.
Omdat er een mensje in mij huist, terwijl mijn laptop golft op haar bewegingen. Overzichtelijk en veilig, nu nog, en hoe we haar straks in een wereld werpen waarin mama tweemaal in de maand de baas van het journaal zijn mag. Maar ook wel beseft dat er asbestbranden en boeven zijn, rouwadvertenties en andere pijn, en zij nog zo klein..
En dat ik mij nu alvast excuseer voor wanneer ik terugkeer, en dan wellicht alleen maar schrijven kan over grijpende handjes en opkomende tandjes. En ook een beetje beloof dat te zullen koppelen aan uw wereld, zodat we samen glunderen kunnen. Houdt u dan, in ruil daarvoor, in de maand juli de gezellige aankondigingen in deze krant een beetje in de gaten? Dan beloof ik dat we het u weten laten.