Snackbar
Terwijl ik dit schrijf, wordt een stukje van mijn leven aan gort geslagen. Voor altijd met de grond gelijk gemaakt. Uit het dagelijks leven verwijderd. Gedemonteerd. Gesloopt. Het is niet meer nodig. Ingehaald door de tijd. Het maakt plaats voor vernieuwing. Voor verbetering ook, maar zoals vaak heeft ook deze verandering even tijd nodig om te landen. Geen nieuwe start zonder stil te staan bij wat er jarenlang was.
Ik zat hier vrijwel altijd op dezelfde plek. De meest linkse van de drie lage krukken, dat was mijn favoriet. Je zat er mooi in de hoek, een plek met prima overzicht. Al was het geheel hier zo klein dat het niet zo heel veel uitmaakte waar je zat of stond. Overzicht had je overal, ook vanaf de twee hogere krukken aan de andere kant van de zaak. Gebeurde er toch iets buiten je gezichtsveld, dan was je binnen een fractie van een seconde op de hoogte. Het was hier klein, maar heel fijn.
In mijn middelbare schooltijd kwam ik hier al, op vrijdagmiddag met een paar klasgenoten. We spaarden er de hele week ons zakgeld voor op en gingen steevast voor een pistolet brie met komkommer. Later ontdekte ik de huisgemaakte filet americain. Pas vrij recent kwam ik erachter dat je hier ook koffie kon krijgen. Dat stond nergens. Toen ik daar wat van zei, was de reactie: "Hoezo? Je kunt toch overal koffie krijgen?"
Ik moest lachen. Het tekende de huiselijke sfeer. Zo kon je hier ook naar de toilet. Moest je even buitenom en deden ze de voordeur van het achterliggende woonhuis voor je open. Telefoontjes gingen eveneens in huiskamerstijl. "Oh sorry, dan ben ik verkeerd verbonden", hoorde ik ooit een kameraad zeggen toen hij patat wilde bestellen. Ik keek hem verbaasd aan. "Dit was niet de snackbar", zei hij. "Dit was ene Van Burk."
Druk was het hier met name op vrijdag-, zaterdag- en zondagavond. Al snel stond het dan helemaal vol. Doorgaans bestelde ik telefonisch. Soms ook niet. Dan zat je er zo een half uur. Dat was geen straf. Er was altijd wel iemand die het hoogste woord nam en de man die de patat bakte, ging daar graag in mee. Talloze keren kreeg ik de opmerking of ik hier niet eens een column over zou schrijven. "Dat kan wel een boek worden", antwoordde ik dan.
Straks zitten we met z'n allen in de voormalige slagerswinkel naast de snackbar, die in de afgelopen weken helemaal is omgebouwd. De vroegere snackbar wordt volledig werkruimte. De balie met de toonbank gaat er helemaal uit en ook de krukken verdwijnen. De man van de patat noemde het de finishing touch. De puntjes op de i. Ik zie het als een afscheid van een stukje sentiment. Al zitten die nieuwe luxe stoelen vast veel beter dan zo'n harde kruk.