Lekke band
Of ik nog ver moet? Ik zou mijn fiets zo achterin kunnen laden en mee kunnen rijden. Op de weg naast mij staat een grote auto stil met daarin een man en vrouw. De man heeft het zijraam aan de bestuurderskant laten zakken en is gestopt om mij hulp aan te bieden. Hulp kan ik wel gebruiken, want ik loop deze zondagmiddag wat verdwaald met mijn wielrenfiets aan de hand door Varsseveld.
Even hiervoor heb ik mijn achterband lek gereden op de parallelweg vanaf De Radstake. Een minuscuul steentje heeft zich door de kletsnatte buitenband gesneden. Ik heb er even vol ongeloof naar staan kijken. Precies zo’n scherp steentje maakte twee weken geleden op exact dezelfde plek ook al een einde aan mijn rit. Vanaf nu is het definitief: ik vervloek deze weg. Ik fiets hier nooit meer overheen.
Een lekke band is voor het gros van de sportieve fietsers nochtans geen reden om een rit te beëindigen. Het is een kwestie van een simpel binnenbandje verwisselen en weer door. Probleem is alleen dat ik twee linker handen heb. Bij lekke banden of ander technisch malheur is er voor mij maar één optie: naar huis bellen en hopen dat er iemand in de gelegenheid is om mij op te komen halen.
We hebben er thuis zelfs een codewoord voor: Japie. Dat heeft alles te maken met een beroemde scène uit Bassie en Adriaan: ‘Japie, start de wagen!’ Toch bleef het altijd bij theorie, want Japie was tot voor kort nooit nodig. In de ruim vijftien jaar dat ik vrij fanatiek fiets, reed ik vrijwel nooit lek. Als het eens gebeurde, was ik al bijna thuis. Wie ik het vertelde, zei steevast: “Dan heb je al die tijd geluk gehad.”
Een binnenband nam ik überhaupt nooit mee. Dat was de goden verzoeken, vond ik. Toch kun je daar tegenover andere wielrenners niet mee aankomen. Een lekke band is vervelend, maar je komt op eigen kracht thuis. Op de app Strava gaf ik mijn abrupt afgebroken activiteit twee weken terug daarom de titel 'materiaalpech’ mee. Ik durfde er geen ‘lekke band’ bij te zetten, want ik zag de reacties al verschijnen.
Het oordeel van de gemiddelde voorbijganger is gelukkig milder. Pech is pech. De aangeboden lift is echter niet nodig. Japie is al onderweg naar Varsseveld. Ik bedank de man en vrouw hartelijk. Dat er mensen op hun vrije zondagmiddag zonder enig eigen belang stoppen om een totaal onbekende te helpen, dat vind ik mooi. Het zorgt niet voor nieuwe lucht in de banden, maar dit doet me goed.
Helemaal in dit jaar, want als 2020 een fiets was, dan was er minimaal één band lek. We hebben dit jaar allemaal momenten waarop we wat verdwaald langs de weg lopen, op zoek naar hoe om te gaan met deze bijzondere situatie. Dan is het maar wat fijn dat je op elkaar kunt rekenen. Zeker omdat niemand precies kan zeggen hoe ver we nog moeten.