Een dichterlijke wens van Helma op de drempel van 2021.
WENS
het was een vreemd jaar
een virus dreef ons uit elkaar
vaak leek het delen van een gedicht
het hoogst haalbare
ik denk dat er veel is ontwricht
iemand trekt een jasje uit en ik sta
ontmanteld
met mijn handen op mijn rug
ik weet niet of ik die afstand
ooit nog overbrug
de moed om aan te raken
komt die volgend jaar terug
mijn oma had de gave mensen
te aanvaarden zoals ze waren
ze woonde in de Meene
bij het Pellekaonsbos
ze zei niet veel haar stilte
sprak boekdelen ze las
de gedachten van mijn gezicht
wat wezenlijk was gaf ze gewicht
ze geloofde in iets zo groot
dat je het onmogelijk kon
omvatten maar als je ernaar
tastte vond je het vlakbij
ik hoor nog de echo
van wat ze op oldejaorsaovend zei
goedgaon
het klonk me in de oren als een zegen
k heb pas geleerd wat het precies betekent
het ga je goed waar je ook gaat of staat
heb vrede met jezelf en met de wereld