Sociaal
Ze hebben Insta, TikTok, Snapchat en vast nog van alles dat ik niet machtig ben of ken. Wanneer ik iets niet begrijp op Instagram ga ik bij ze in de leer en omdat ik alles steeds vergeet daarna weer. Ze lachen me uit om wat ik maar niet schijn te leren en ik blijf proberen niet te bekritiseren hoe zij zich profileren. Maar juist nu we zijn afgesneden van de rest van de wereld onderhoud ik een haat-liefdeverhouding met wat virtueel nog wel binnen handbereik is, omdat ik me liever focus op wat nog altijd dichtbij is.
Dus zit ik naast ze op de bank, zie iPad-nekken ontstaan en probeer het te laten gaan. Ze gniffelen om filmpjes die ik niet ken en ik vraag me af of ik wel betrokken genoeg ben. Al jarenlang probeer ik het ze uit te leggen, hoe er gewiekste mensen zijn die zich vermommen als ware het carnaval, in een outfit die onschuldig lijkt en uitnodigt tot feest. Dat je vanwege dat masker nooit iets zeker weet en eigenlijk niets kunt delen als je ‘m zelf niet ook draagt; dat masker waar het medium om vraagt. Dat je niets moet delen wat je omgeving verraadt, dat je je nergens toe overhalen laat..
Dat je geen filmpjes schiet in je pyjama of springen moet met een jurkje aan. Het lijkt wel gisteren dat we besloten tot het dragen van langere onderbroeken over te gaan. Want ze hebben geen idee en hoeven het ook niet te hebben. Of tenminste niet op de leeftijd dat ze vogelnestjes maken in de speeltuin op de rekstok, met omhooggevallen rok.
Ze posten zich blij tijdens euforie en vervelen en of toevallig hun identiteit tevoorschijn komt kan ze niets schelen. Ik voel me zo’n moeder die boos wordt omdat ze haar kind zojuist van straat heeft gered; van kwetsbaar- en wiebeligheid, met mijn sociaal beleid. We scrollen langs volgers en ik leg uit dat het niet asociaal is iemand niet terug te volgen wanneer diegene besluit jou te willen kennen, ze moeten er maar aan wennen. “Maar dit is een heel schattig meisje!” roepen ze keer op keer, en ik dan telkens weer: “Of een hele vieze meneer.” Al zijn niet alle wolven in schaapskleding vermomd, sommige zijn gewoon zichzelf en alsnog heel stom.
Ze zijn ervan onder de indruk dat een bekende Nederlander nooit meer online mag gaan in een digitale omgeving die deel uitmaakt van hun dagelijks leven, maar hij deed iets dat elke ouder van woede en angst doet beven. Middenin de nacht, tijdens baldadigheid en macht. Ik verlang naar andere tijden terwijl ik in hun vriendenboekjes kijk en al bladerend lijkt de veiligheid weer even binnen handbereik. Naam: “Mama.” Kleur ogen: “Groen/Grijs/Blauw.” Je kunt me wakker maken voor: “Jou.”