Hemel
De hemel deed mee zondagavond. Donkere wolken pakten zich samen, het begon steeds harder te waaien en een klein beetje te regenen. Net te veel om buiten te blijven zitten, net te weinig om de planten in de tuin er een plezier mee te doen. Het weer was als het voetbal op deze eerste avond dat er weer schermen in de kroegen mochten staan. Het moest een oranje feest worden, maar aan het eind was het grijs, saai en hadden we er helemaal niets aan.
Hoe anders was dat iets eerder op de zondag. Het Wilhelmus in het voetbalstadion in Budapest moest nog klinken toen Mathieu van der Poel bijna 2.000 kilometer verderop op een heuvel in het Franse Bretagne vanaf zijn fiets naar de hemel wees. Hij won op fenomenale wijze de tweede etappe in de Tour de France, pakte de gele trui en dacht daarbij in alles aan zijn opa, aan Poupou, aan de in 2019 overleden oud-wielrenner Raymond Poulidor.
Of de meeste motivatie deze zondag van boven was gekomen, vroegen ze de in het geel gehulde Mathieu na afloop. Hij dacht van wel. Ik wist het wel zeker. Topsporters die na grote persoonlijke verliezen net iets meer kunnen en hun verdriet omzetten in prestaties; ze zijn van alle tijden. Lance Armstrong won in 1995 één van zijn eerste grote wedstrijden twee dagen na het verongelukken van zijn ploeggenoot Fabio Casartelli. Ook hij wees naar de hemel.
Dat fietsen kan helpen in een rouwproces ontdekte ook Mariëlle Klein Brinke uit Vorden een jaar of wat geleden. Ze verloor haar hartsvriendin Marije en besloot om precies een jaar later ter ere van Marije een lange fietsrit te maken. Samen met haar man Ferdy fietste Mariëlle die dag zo’n 100 kilometer. Wat de Vordense toen nog niet kon bevroeden, was dat dit nog maar het begin was. Haar initiatief groeide uit tot de Heavensride.
Kilometers wegtrappen om overleden dierbaren te herdenken, vrijdag stapten er vanuit Vorden in alle vroegte 135 mensen voor op de fiets. Allemaal met in gedachten een overleden opa, oma, vader, moeder, zoon, dochter, buurman, buurvrouw, vriend, vriendin, kennis, teamgenoot of collega. De rit leidde dit jaar naar Valkenburg en voor de echte diehards ook op de fiets weer terug. Zij kwamen vrijdagavond in Vorden aan met 400 kilometer op de teller.
Een immense afstand. Toen ik een tijd terug een verhaal met Ferdy en Mariëlle maakte en bij hen thuis op de bank zat, hadden we het over die afstand. Ook zij hadden aanvankelijk gedacht dat het niet kon, dat het te ver was. En ja, er ging uiteraard heel veel training aan vooraf, maar het was op de dag zelf - naast het belang van goed eten en drinken - ook vooral heel mentaal, zeiden ze. Ik zie Mathieu weer naar de hemel wijzen. Met een beetje kracht van boven kan een mens net een stukje meer.