Monique Wolbert creëerde in haar achtertuin een ‘Solodagium’
Eenpersoons bezinnings- plek is vanaf nu voor iedereen te bezoeken
Door Luuk Stam
HENGELO – Het woord heeft ze zelf bedacht, het bestond nog niet: het Solodagium. “Het is een soort van klein pareltje, waar je in je eentje kan zitten”, vertelt de Hengelose kunstenares Monique Wolbert (62). “Hoe ik op de naam kom? ‘Solo’ zit er natuurlijk in: ‘alleen’. Het woord ‘adagio’ zit erin, dat vind ik mooi, een klassiek muziekstuk. En ‘dare’ is Italiaans voor ‘geven’. Solodagium betekent voor mij: ‘Alles gegeven voor jou even alleen’.”
Het bouwwerkje staat in de achtertuin van Wolbert aan de Ruurloseweg in Hengelo, waar sowieso heel wat kunstobjecten terug te vinden zijn. Het Solodagium is vanaf nu voor iedereen opengesteld om bijvoorbeeld te mediteren. Wie dat wil, kan hier kosteloos een moment doorbrengen, tijdens open weekenden (zoals komend Pinksterweekend), open dagen of op afspraak. “Het is trouwens niet verboden om er met z’n tweeën binnen te zijn, hoor!”, zegt Wolbert. “Dat mag ook.”
In eerste instantie was het gebouwtje bedoeld als mini-expositieruimte. Wolbert kwam al jaren terug op het idee terwijl ze zat te brainstormen met een aantal bevriende kunstenaars. “We zeiden tegen elkaar van: wat zou het mooi zijn als we iets kunnen maken waarbij een gangetje leidt naar een lichte plek waar één inimini-werkje kan hangen. Een museumpje of galerietje voor bijvoorbeeld één schilderijtje dat anders heel weinig aandacht zou krijgen omdat het op zou gaan in een grotere expositie.”
Dat is ergens precies wat het geworden is, want aan de achterwand van het Solodagium hangt nu één klein schilderijtje. Het zou van Wolbert ook een klein beeldend werk mogen zijn, een dichtregel of zelfs alleen maar een woord. Bovenal is het een bezinningsplek geworden. Er staat één krukje. Er kunnen kaarsen branden. Er kan een rustgevende geur aanwezig zijn, of muziek. “Allemaal met het idee van: alles is hier voor jou gedaan”, vertelt Wolbert. “Zodat jij hier even kunt zitten, even kunt zijn. Ik zou het heel leuk vinden als mensen er gebruik van gaan maken, al is het zo klein dat ik zeker niet verwacht dat er hordes op af zullen komen.”
Zelf heeft Wolbert er het afgelopen anderhalf jaar vele uren doorgebracht, met name in de lockdownperiodes. Met duizenden kleine stukjes glasmozaïek kleedde ze de zijwanden aan met zelfgecreëerde figuren. “De handtekening die ik heb in mijn schilderwerk, wilde ik ook hier aan de wand hebben”, vertelt de kunstenares, die vooraf geen tekening maakte. “Het is wat we in de kunst een taille direct noemen. Je laat je meevoeren en je kijkt waar het eindigt. De figuren links zijn heel aards, rechts stijgt het wat op. Mensen die binnenkomen zeggen dat het over dood en leven gaat of over aarde en hemel. Dat mag iedereen anders invullen.”
Bij de totstandkoming van het Solodagium speelde haar man Gerrit Hulshoff (65) een grote rol. Waar Wolbert het geheel bedacht, verzorgde haar man de uitvoering, van het metselen tot de staalconstructie voor het glazen puntdak. "Zo gaat het wel vaker”, vertelt ze. "Ik bedenk dan iets waarvan Gerrit eerst zegt: ‘Dat kan helemaal niet.' Maar na verloop van tijd vraagt hij dan toch: ‘Hoe had je dat gedacht dan?' Dan vertel ik hem hoe ik de sfeer wil hebben en wat het uitgangspunt is. Hij kan daar dan een praktische draai aan geven.”
In dit geval is het precies geworden wat Wolbert voor ogen had. Zelf maakt ze al volop gebruik van de bijzondere plek in haar achtertuin. “Ik ga er elke dag even naartoe”, vertelt ze. “Het is gewoon een heel leuk gebouwtje. En ’s avonds is het ook erg mooi. Dan steek ik die kaarsen aan en gaan de kleine mozaïekstukjes echt leven. De reacties van mensen zijn nu al helemaal van: ‘Wauw, wat een fijne ruimte om te zijn.’ Het lijkt mij ook mooi om het op Wikipedia te krijgen, als het eerste Solodagium ter wereld. En dat staat dan in Bronckhorst.”
