Jezelf zijn
‘Je woont er, dus je hoort erbij.’ Zo was dat vroeger in een naoberschap. Omdat ‘we’ onszelf moesten redden op de kale zandgronden in de Achterhoek, was dat heel logisch; Samen sta je sterk. Natuurlijk kon dat ook heel beklemmend zijn: je kon er niet echt onderuit. En toch denk ik de laatste tijd steeds vaker aan dit principe.
Het heeft ook iets moois: je woont er dus je hoort erbij. Het gaat er namelijk niet om of we elkaar aardig vinden. Of we dezelfde ideeën hebben. Of we samen geknikkerd hebben. Nee, het gaat ook over tolerantie en respect. Niet alleen van mij naar de ander, maar van ons als geheel. En dat begint wel bij mezelf.
Wanneer ik voor het eerst in een groep kom, ben ik altijd geneigd om te zoeken naar herkenning bij anderen: in kleding, huidskleur, uitstraling. Daarnaast vallen de mensen op die ‘anders’ zijn. En dat vind ik leuk, interessant, raar, handig, of misschien zelfs waardevol. Maar het kan ook al snel lastig worden. Bijvoorbeeld wanneer we het niet met elkaar eens zijn. Of elkaar niet begrijpen. ‘Anders’ ligt niet aan de ander. Het is altijd mijn idee, mijn referentiekader. Ik ben degene die vergelijkt en daar iets van vind.
Maar we leven hier samen. Op die enkele kluizenaar na. En stiekem hoort die er ook bij. Ook al maken we misschien geen contact. We accepteren of tolereren. Wellicht kijken we weg. Net zoals bij de zwerver. Maar dat betekent niet dat diegene er niet meer is. Je woont er, dus je hoort erbij.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik zie dat ik anders ben. Ook al zie je er aan de buitenkant misschien niets vreemds aan (maar dat zegt meer over jou, dan over mij). Ik denk vaak dat ik niet snap wat anderen denken en doen. Dat ik andere behoeftes heb. Dat ik ergens aan moet voldoen. En juist daarin verschil ik waarschijnlijk helemaal niet zoveel van 99% van de mensen.
Antropologe Jitske Kramer noemt het afwijkende idee, de andere mening of de excentrieke persoon een Harry. Misschien ben jij het zelf wel. Ik weet wel zeker dat jij het bent! We zijn het namelijk allemaal. Realiseer je dat je nooit de enige bent met een ander idee. Het vraagt wel moed om het hardop te zeggen, waardoor een ander erop aan kan haken.
En daar gaat voor mij Achterhoek Pride over. Jezelf mogen zijn. Anderen respecteren en tolereren. Wat is het dan fijn dat er mensen zijn zoals Michiel Wopereis, Hedwig Meijer en Bram Marneth die de moed hebben om hun ideeën en wensen hardop uit te spreken. Dit maakt het voor ons allemaal mogelijk om aan te sluiten, om mee te doen. Deze maand juni. En hopelijk al die maanden en jaren daarna. Jezelf zijn, is anders durven zijn. En je realiseren dat we allemaal een beetje anders zijn.