Geen komkommer- maar pruimentijd
Er is van alles gaande, boeren, Schiphol, en verder weg Kramatorsk, maar ik zit in een tuin en zie een pruim.
Hij is al wat ouder, de boom, zijn takken zijn grillig, gebogen.
Zijn blad oogt niet helemaal fris en gezond.
Maar hij is zwaar van de pruimen.
Ik heb ze van groen blauw zien worden, de voorbije weken.
Ze smaken om met Campert te spreken vurrukkulluk.
Ze hangen in trossen neer, de meesten op onbereikbare hoogte.
Voor mij dan.
Niet voor de Vlaamse gaaien, de merels, de duiven, de grasparkieten.
Die vliegen af en aan.
De ene soort is handiger in het plukken dan de ander.
Het is toch een flinke vrucht in een vogelsnavel.
En het hangt aan het uiteinde van een dunne tak die geen houvast biedt.
Natuurlijk zit ik niet zomaar in een tuin.
Ik zit hier om te schrijven.
Over Tim van Rijthoven. En zijn match tegen Djokovic op het honderdjarige Center Court van Wimbledon. (Het was toevallig de verjaardag van het Center Court, het Alhambra, de Aya Sofia, de Sint Pieter, de Cheops-piramide van het tennis.)
Djokovic boekte een historische zege, schreef De Speld: hij was de eerste die Van Rijthoven op Wimbledon wist te verslaan.
Ik volgde de match via de BBC, waar John McEnroe commentaar gaf.
McEnroe is een precieze waarnemer, en hij heeft woorden voor wat hij ziet.
Voor hem was Van Rijthoven een volslagen onbekende.
Maar kijk hem onbevangen (ogenschijnlijk) staan spelen. En wat een box met mooie mensen heeft hij. Zijn vriendin, zijn broers.
Dat was niet McEnroe’s waarneming maar de mijne.
De match kende een hoogtepunt; het einde van de tweede set.
McEnroe, de man van de juiste woorden, zei dat hij ‘speechless’ was, sprakeloos. De volslagen onbekende had zojuist de beste speler van de wereld een set afgenomen.
Dat bijna extatische ongeloof had zich over het volgepakte Center Court verbreid tot in vele huiskamers - ook in de mijne.
Keken we naar een sprookje?
Even maar.
Ook Tim beleefde een extatisch hoogtepunt. Om er vervolgens niet van te herstellen. McEnroe zag dat. Hoe verwerk je een ‘emotional high’?
En aan de overkant van het net een man die daar wel raad mee wist.
Wat volgde was een ‘masterclass at shutting down momentum’ (McEnroe).
Tim van Rijthoven, wiebelend van de euforie en adrenaline, werd op aarde neergezet. Vakkundig ontregeld.
‘Hij probeert nu zijn hart eruit te rukken,’ zei McEnroe over de haast wrede onverbiddelijkheid van Djokovic.
Topsport.
In het tennis gaat het vooral om het afdwingen van fouten.
Eerlijk gezegd was ik na dat emotionele hoogtepunt ook afgemat.
Je weet na zo’n tweede set: beter wordt het niet.
Een dag later gaf McEnroe commentaar bij Botic van de Zandschulp.
En slaagde er niet in zijn naam goed uit te spreken.
‘Ik zou willen dat hij wat meer emotie toonde,’ zei McEnroe over VenderSendsjoelp.
Er zijn ook pruimen die onder de boom terechtkomen, uit snavels gevallen, aangevreten, soms ook gaaf.
Ze liggen het gras. Ik zie een merel, een mannetje, met een jong dat al bijna net zo groot is. Hij pikt in een pruim, pikt hem aan stukken, en voert die stukken aan het wachtende jong naast hem. We leren van de besten.