Relaxen in de hangmat vs. tokkelen vanuit het kasteel

17 juni 2019, 17:36 Algemeen

VORDEN - Het vier dagen feesten, chillen en ronddwalen in de Vordense bossen zit er weer op voor 30 duizend Mañana Mañana bezoekers.

Door Kelly Heerink

De welbekende slogan 'het meest relaxte festival van Nederland' werd dit jaar vervangen voor 'ver weg van de grijze massa'. "Dat kan op twee manieren worden opgevat", zegt organisator Lotte Post. "Enerzijds ligt het festival verscholen op een rustig plekje bij een kasteel in de bossen, ver weg van de mensenmassa." Daarnaast betekent het ook: de inhoud van het hersenpannetje tijdelijk vrijaf geven.

Dit jaar zei De Feestfabriek dus iets minder vaak relaxen. "Onze conclusie tijdens de evaluatie vorig jaar was dat het wel heel relaxt werd", zegt organisator Hendrik-Jan Lovink. "Daardoor hebben we meer dansbare acts geboekt in de middag en geven we iets meer gas." Het doel? Meer jongeren trekken. En dat is volgens hem wel gelukt. "Een paar jaar geleden wilden we een festival creëren voor de hele familie. Maar ineens zagen we wel heel veel kinderen en 65-plussers. Ze zijn hartstikke welkom, maar een familiefestival, dat is Mañana Mañana niet - daarom hebben we ook gekozen voor betaalde tickets voor alle leeftijden. Post: "Om de energie hoog te houden, wilden we meer dynamiek zien op het terrein."

Opvallend is dat veel liefhebbers van podium de Veranda, waar veel gitaarmuziek te horen is, het Tuinhuisje missen. Op die plek staat nu de vergrote Tipi. "Dat komt omdat we meer gericht geprogrammeerd hebben", legt Lovink uit, die tevens bands boekt.

In de programmering zul je geen grote namen vinden, want Mañana Mañana wil nog steeds blijven verrassen. Dat gebeurt wanneer folkzanger Robin Borneman plaatsneemt achter de microfoon in de Tipi. Met zijn ballads en gitaarbegeleiding krijgt hij het massale publiek, dat vooraan op stoelen zit en daarachter in groten getale verzameld, muisstil.

Aan de andere kant van het terrein schudt de Totempalentent op zijn grondvesten met een energiek optreden van Boogie Beasts; bekende koppen voor de vaste bezoeker, want deze Belgische band wordt inmiddels ook wel de huisband genoemd.

Naast alle muziek en theater op de zeven podia konden bezoekers kiezen om actief mee te doen met activiteiten als de tokkelbaan, waar men vanaf sjeest vanuit een kasteelkamertje, zelf een biertje tappen door een muntje in de melkbus te gooien en de sociale werkplaats.

Vooral op het laatstgenoemde veld wordt die dynamiek goed zichtbaar. De smeder van Blacksmith Design houdt een peuter op de arm die met een hamer op het metaal mag tikken. Moeder maakt foto's. Op de achtergrond de stemmen van Hendrik-Jan Bökkers, Hendrik-Jan Lovink en Remko Keizer die samen 't Geet hier spoken van Jovink zingen op het Open Podium. De vuisten gaan de lucht in en er wordt uit volle borst mee geschreeuwd. Daarachter wordt er gechild in zitzakken en gekletst aan tafeltjes, al dan niet met een biertje, wijntje of bakje poffertjes. Kinderen leven zich uit tijdens een potje Twister en weer een andere bezoeker schrijft een ansichtkaartje bij de MINI Cooper waar je post kan versturen.

Als de dialectrockers het Open Podium verlaten, is het weer de beurt aan het publiek zelf. "Dit podium doet het dit jaar nog beter", weet Lovink, "vanwege de verplaatsing. Daarbij hebben we de bühne verlaagd zodat het letterlijk laagdrempeliger wordt, want alles is okay."

Recycling
Bezoeker en natuurliefhebber Sandra Den Haan (32) uit Doetinchem kan haar geluk niet op. "Geen plastic zee meer op de grond", zegt ze terwijl ze over het zichtbare gras naar de crêpekraam loopt. Ook daar wordt ze blij verrast. "Houten lepels en vorkjes: ook daar ben ik een voorstander van."

De kartonnen draagtrays zijn deze editie ingeruild voor herbruikbare, gemaakt van gerecycled plastic. Deze waren verkrijgbaar bij alle barren voor één muntje borg. Daarbij waren de PET-bekers transparant zonder logo en dus recyclebaar. Het afval werd gescheiden door vrijwilligers, maar ook door het publiek zelf. Want hoe schoner het terrein, hoe meer mensen het loopje naar de afvalbak maken. "Dit is een prima test voor de Zwarte Cross", zegt Lovink. "Al zal het daar organisatorisch wel veel lastiger worden."

Festivalgangers aan het woord:

'Niet verdwaald'
De 15-jarige Pippa te Meerman uit Warnsveld noemt zichzelf een gabber en zo ziet ze er ook uit. Samen met haar vriend, ook gekleed in een trainingsjack, trekt ze veel bekijks. Ondanks de vele kleurrijke, flamboyante en open minded bezoekers, krijgt ze alsnog vaak de vraag: 'ben je soms verdwaald?' Pippa, die er sinds de eerste editie bij is, valt op. En ze kan er wel om lachen. "We zijn er altijd met de hele familie", zo vertelt ze. "Dat maakt dit feestje voor mij ook gezellig." Puur voor de muziek hoeft ze niet te gaan. "Al heb ik mij wel erg vermaakt in de Ravekelder en tijdens de afterparty in de Koepel" - beide nieuw dit jaar, voor jongeren. Dan: "Het zou nóg leuker zijn, als er ook wat hardcoreplaten worden gedraaid. Gewoon even tien minuten helemaal los gaan"

Pippa te Meerman. Foto: Kelly Heerink

'Thuiskomen'
Al jaren is hij trouwe bezoeker van de Zwarte Cross en sinds vorig jaar heeft Niek Tessels (41) uit Nijkerk ook het festivalbroertje ontdekt. "Toen ik voor het podium de Veranda stond, zei ik letterlijk: 'dít is thuiskomen.' Tessels danst op blote voeten, draagt zijn werkbroek als kilt en heeft een constante lach op zijn gebruinde gezicht staan. Wanneer hij van A naar B loopt, wordt er constant begroet en komen mensen even een handje schudden of een praatje maken. "Ik ben hier dan wel alleen naartoe gekomen, maar ik ken inmiddels wel veel mensen", zo verklaart hij. Veel bezoekers zien Tessels als een hippie, maar volgens hem zelf is hij niet in één hokje te drukken. "Je ziet mij ook op Appelpop, een boerenschuurfeest of een hardcorefestival. En ik vermaak me hier bij zowel ska, reggae als disco. Toch is er wel één plek die hij mist dit jaar: het Tuinhuisje. "Daar was ik vorig jaar niet weg te slaan".

Niek Tessels. Foto: Kelly Heerink

'Minder gas'
Waar je na een ander festival een aantal dagen nodig hebt om weer in de plooi te komen, voel je je na Mañana Mañana als herboren, beoogt de organisatie. Dat ervoeren kampeerders Adriaan Gijsbrechts (56) en Jessy Lugtenaar (58) uit Dieren in 2016, toen ze voor het eerst het festival bezochten in Hummelo. "We werden wakker op maandagochtend en pakten de boel gauw in, omdat we voor ons gevoel lang hadden uitgeslapen", zegt Gijsbrechts. Het tijdsbesef was verdwenen. Lugtenaar: "Maar tijdens het wegrijden kwamen we er via de autoklok achter dat het pas 9.00 uur 's ochtends was. We voelden ons fit en hadden nog de hele dag voor ons."

Deze editie wordt er wat meer gegaapt. "De eerste nacht lagen we tot 6.00 uur wakker. De afterparty was goed te horen en ook daarna werd er nog verder gefeest op de camping. Wat ons betreft mag er wel wat minder gas gegeven worden 's nachts."