Column Eva Schuurman - Inhaken

Inhaken

Met oud en nieuw stonden we samen op een heuvel in Engeland, uitkijkend over een stad waarin vuurwerk gereguleerd afgestoken werd en daarmee met elke flits nog voor "oh" en "ah" zorgde. Wij - grootgrondbloembezitters - waren vooral druk met onze volle blazen, elkaar en grip op hellend vlak bemachtigen. Na tien minuten spektakel zochten we bergafwaarts naar waar we mochten legen zodat we opnieuw vullen konden.

Thuis lieten we in liefdevolle verzorging twee meisjes met veiligheidsbrillen en aansteeklonten, bezemstelen en plastic zakken, halve oogjes en hele harten. Terwijl wij in rode dubbeldekkers op weg naar te doorkruisen stadsdelen surrogaat thuiskwamen in een smalle kamer met per ongeluk aparte bedden. "Liever schuiven dan scheiden", mompelde ik al duwend tegen jouw deel op weg naar één geheel.

De volgende dag belandden we al metro-end in een nieuwjaarparade achter de parlementsgebouwen en op de klanken van een luide gotische kerk, als ware de paradespelers koninklijke verloofden op weg naar eeuwige trouw. Ik haakte bij jou in omdat onze lengte en tred vaak innigheid in de weg staat. Zo bij jou aan te hangen was overigens jouw opperbeste suggestie en bleek ook voor mij geruststellend en aanhankelijk genoeg. En oh ja, daarmee onbedoeld mijn eerste goede voornemen van dit jaar; uit de pas lopen, maar wel tegelijk.

In pluizige konijnenpakken reisden we einde middag incognito af naar de finale van het darttoernooi in een ongeveer paleis op nogmaals een heuvel. Jouw witte staartje piepte onderweg stiekem bij elk opstaan onder je jas vandaan, alsof het elk moment klaar bleek tot kwispelen. Onder je rits verstopte je veilig onze extra set oren zodat we straks niets missen zouden van drankgelach en schorgevooisd gezang. In de rij zeiden wij knaagdieren de andere soorten met een knikje gedag, lichaamstaal die alleen zij op waarde schatten zouden.

Jij zong vanuit de zaal door tot aan de bovenste verdieping van de bus en af en toe klonk er ergens bijval vanuit onverwachte hoek. Het nieuwe jaar was aangebroken met een uur vertraging en op het vliegveld at ik noedels, wellicht om alles opnieuw aan elkaar te rijgen in lieve kluwen van zacht materiaal. In onze eigen tijdzone reden we donker tevreden naar huis.

2019; een restje stol ligt in de kliko, de boom staat buiten, er is een kindje van een balkon gegooid, de Waddeneilanden zijn bezaaid met afval en een buurjongetje steekt zijn laatste knalvuurwerk af. Het is pas net nieuwjaar en ik huilde nu al meer dan in het vorige. Om breekbare, mooie dingen die we de afgelopen week zeiden, om hoe je bij me lag, om dat ene moment op televisie en om een herinnering die we ook dit jaar meenemen zullen. Het is vast grotendeels terug te voeren naar mini-jetlag en melancholiek, maar ook naar besef en nieuw starten.

Straks kom je thuis en bied ik je mijn schoot als kussen aan, dan haak je bij mij in. Vertraagt onze pas en is het nog even 2018, omdat we samen tegelijk uit de pas mogen lopen. Als niemand kijkt, maar wij wel naar elkaar. En dan zucht ik je: "Gelukkig oudjaar."