Plattegrondbord

Wanneer heeft u voor het laatst op zo'n bord gekeken? Zo'n bord dat bij de ingang van vrijwel elk dorp en elke stad langs de weg staat. Zo'n bord waarop je in één oogopslag kunt zien hoe dat dorp of die stad is opgebouwd. Waar je moet zijn voor de dokter, het gemeentehuis, het voetbalveld, de sporthal, een supermarkt, een snackbar of een uitmuntend restaurant. Heel handig!

Vroeger dan, want in een tijd van geavanceerde navigatiesystemen en telefoons die continu aangeven waar je bent en desgevraagd ook waar je moet zijn, kijkt er natuurlijk bijna niemand meer op een dergelijk bord. Dat stelde ook de gemeente Bronckhorst vast en dus is er besloten om al deze 32 (!) kasten met plattegronden binnen de grenzen van deze gemeente te verwijderen.

De laatste keer dat ik op zo'n fysieke plattegrond keek, kan ik me nog herinneren. Het was meen ik ergens in Brabant. We waren met de auto gestopt bij een parkeerhaven om op anderen te wachten. Toevallig stond er zo'n bord. Uit verveling telde ik het aantal snackbars. Bij de mededeling 'U bevindt zich hier' betrapte ik mezelf erop dat ik even naar de grond keek alsof er te controleren viel of het klopte.

Toch zijn er ook nog mensen die op pad gaan zonder dat ze de beschikking hebben over enige vorm van navigatie en dus af en toe zo'n bord daadwerkelijk kunnen gebruiken. Ik ken ze. Voor deze groep mensen noemt de gemeente Bronckhorst twee mogelijkheden als straks het tijdperk na de 32 plattegrondborden aanbreekt. De eerste is een kaart halen bij een informatiepunt. De tweede is de weg vragen aan voorbijgangers.

Die laatste optie vind ik met afstand de mooiste. Hoewel ik vrijwel altijd mijn telefoon bij me heb, vraag ik geregeld mensen de weg. Zeker als ik fietsend of wandelend onderweg ben. Het gaat een stuk sneller dan je telefoon pakken en de locatie intoetsen en het is ook nog eens veel leuker. Het vragen van de weg levert vaak een mooie ontmoeting op met iemand die je anders nooit had aangesproken.

Zo was ik onlangs in Varsseveld op zoek naar de bieb. In plaats van Google Maps te raadplegen, vroeg ik een wat oudere man, die langsliep. Of hij wist waar hier de bibliotheek was? Dat wist hij. Hij wees me om de kerk heen. Stukje doorlopen. In de hoek. Perfect! Zo snel had mijn telefoon het niet gered. We wensten elkaar nog een mooie middag.

Ik hoor die man 's avonds bij het opscheppen van de sperziebonen tegen zijn vrouw zeggen: "D'r was vanmiddag zo'n jonge kearl, den vroeg mien de weg noar de bibliotheek." En dat zij dan zegt: "Oh, wat zol zo'n jonge kearl doar motten?" Alleen al voor het faciliteren van dit soort tafelgesprekken zou ik die borden zo snel mogelijk verwijderen.