Hoogtevrees

In Halle staat heel wat te gebeuren. Een nieuwe gymzaal, een ontmoetingsruimte, een nieuwe locatie voor de Dorpsschool, de gemeente Bronckhorst investeert flink in het dorp. Dat mocht ook weleens, vinden de bewoners, zo lieten ze bij monde van één van de leden van de lokale belangenvereniging optekenen in de regionale krant. Jarenlang gebeurde er niet of nauwelijks wat. Meermaals klopte Halle aan bij de gemeente met de boodschap: ‘Vergeet ons niet, wij zijn de oostelijke poort naar Bronckhorst.’

Die benaming deed mij weer eens beseffen hoe groot onze gemeente is, qua oppervlakte is Bronckhorst met 286 vierkante kilometer één van de grootste gemeenten van ons land. Halle hoort erbij, maar Drempt – ruim 20 kilometer richting het westen – hoort er ook bij. Van noord naar zuid is de afstand tussen de gemeentegrenzen nog groter, van kasteel De Wildenborch bij Vorden tot de buurtschap Eldrik over de IJssel bij Hoog-Keppel is het bijna 30 kilometer.

Het meest westelijke puntje is Olburgen, met de fiets zwoeg ik er geregeld over de dijkjes, vaak op dagen dat vrijwel niemand anders de elementen trotseert, dagen waarop mensen in de luxe vakantiehuisjes met uitzicht op Het Zwarte Schaar – zijtak van de IJssel – er warmpjes bij zitten. Het pontje van Dieren naar Olburgen zou je een poort naar Bronckhorst kunnen noemen, al zou ik die westelijke poort eerder plaatsen op de N317, nabij de kerk in Drempt.

Precies in die kerk moet ik deze middag zijn, het is een eyecatcher voor iedereen die vanuit de richting Doesburg aan komt rijden. Ik ben er nog nooit binnen geweest, maar heb de opdracht gekregen om hier een twintiger op de foto te zetten, die indrukwekkend veel weet van kerkklokken. In dat kader moet ik ook een foto maken, een beeld dat duidelijk laat zien dat de hoofdrolspeler iets met klokken doet.

Vooraf zie ik de bui al hangen, dit is geen opdracht voor iemand met hoogtevrees. De klokkenexpert en de beheerder van de kerk stellen me gerust. Het moet lukken, de klim in de toren valt mee. Dat ken ik. Mensen die zelf geen hoogtevrees ervaren, hebben doorgaans ook weinig moeite om het te bagatelliseren. Ik word gered door een grote klok die op de begane grond in de kerk staat. Er zit een flinke barst in, maar deze klok hing hier tot 1986 in de toren. 

Ik stel voor hier een foto te maken. Plan B noem ik het, maar ik weet al beter, dit wordt plan A. Als ik even later sta vastgeklemd tegen een houten trappetje, nog maar deel één van een helse tocht, weet ik het zeker. De expert geeft nog tips: focussen, niet naar beneden kijken, maar ik weeg af, dank de voormalige luidklok en staak de poging. Dan denk ik aan Halle, waar ook een prachtkerk staat, met de klok hoog in een open torentje, vanaf de straat te bekijken, met beide voeten op de grond, straks pal naast de school.