Modern

Het is zover. Ik heb me er lang tegen verzet, maar afgelopen week is het alsnog in gang gezet. Mijn kinderen zagen mij net iets te lang honend aan omtrent ouderwetse gewoonten en snapten hoorbaar weinig van mijn gebruik der vooroorlogse methoden. Maar soms wil ik gewoonweg niet meer meebewegen, snap je? Toch, wat is er nou tegen een digitaal bankpasje? Ik besloot het te proberen, al was het maar om de tienergemoederen te sussen.

En nu, nu liggen mijn gouden en oranje kaarten in de lade van mijn nachtkastje te ruste. Heb ik nog enkel twee keer klikken en een blik der herkenning nodig om transacties mogelijk te maken. Het werd thuis met applaus ontvangen. Dat deed me glunderen; dat ik nog met mijn tijd meega, lijkt hiermee bewezen.

Het deed me tegelijk nadenken over waar ik me toch zolang tegen verzette, maar soms heb ik gewoon helemaal geen zin me nog te ontwikkelen; zie ik mensen op horloges klikken die weinig met tijd te maken hebben, of even calorieën, thermostaten en toekomst instellen, lijkt alles te versnellen en ik vooral stil te staan. Sterker nog; vaak denk ik achteruit te gaan. Want tegelijk met mijn contactloze revolutie zocht ik op Marktplaats naar een emaillen broodtrommel, echt waar. En met het arriveren van het knalrode exemplaar steeg mijn nostalgisch geluk tot grote hoogte. De bammetjes liggen vers op het droge en ik staar licht nieuwerwets naar het verleden. Al zou er niets onder het deksel liggen, ik moet er steeds even onder kijken.

Mijn betalingen blijken deze week overigens explosief gestegen, alsof ik de moderne tijd steeds aan mezelf dien te bevestigen. Daar ga ik weer; twee keer klikken en eenmaal in de ogen kijken. ‘Mama betaalt wel even.’ In mijn pijlsnel handelen heb ik ook heel eigentijds mijn telefoon al op de supermarktvloer laten kletteren. De kinderen merkten meteen op dat ik eigenlijk een ander hoesje diende te hebben. Nou wordt ie mooi, dacht ik. Mijn rasse schreden worden meteen met voeten getreden. ‘Door naar de volgende stap’, lijken ze te denken. Al heb ik heus niet zo’n openklap-geval dat naast mijn grijzende slapen flappert terwijl ik bel, zo erg is het ook weer niet. Ik rijd trouwens wel op een afgeschreven fiets..

En vanochtend, voor de spiegel, werd me ook nog even medegedeeld dat ik wel het juiste merk mascara koop, maar niet de beste variant. Ik had niet om een ‘tutorial’ gevraagd (en dat ik voornoemde term gebruik, bewijst sowieso mijn aanwezigheid in de hedendaagse tijd) maar ik was alsnog tot antwoorden bereid. ‘Ik wil best de door jou aanbevolen lijn aanschaffen’, sprak ik tot de tiener die mij de wet voorlas, ‘maar dan betaal ik ‘m gewoon met mijn bankpas.’