Wegenwacht Fiets

Pats! Abrupt eindigt mijn fietstocht. Van helemaal vol naar helemaal leeg in een fractie van een seconde, mijn achterband staat plat op de velg. Ik ben letterlijk tien seconden in Duitsland, net hiervoor ben ik via een klein bruggetje het grensbeekje Die Wild overgestoken, nabij Stokkum. En nu? Mijn plan voor een ronde rondom de Elterberg is in duigen gevallen. Een lekke band betekent voor mij – onhandig als ik ben – doorgaans einde rit. De gemiddelde wielrenner draait er de hand niet voor om, aan mij is het verwisselen van een binnenbandje niet besteed.

Mede hierom sloot ik onlangs een ANWB-fietslidmaatschap af, inclusief pechhulp van de Wegenwacht. Deze februariochtend is een mooie gelegenheid om daar eens gebruik van te maken, zo is mijn eerste gedachte. Ik loop terug over het bruggetje, langs een enkele boerderij en mooie maar op dit moment verlaten woonhuizen, richting de dorpskern van Stokkum. Het enige restaurant hier is gesloten, vakantie. Dat is balen. Voor het terras hangen rood-witte kettingen. Daar klim ik overheen. Ook al wordt er niets geserveerd, hier kan ik wel even uit de wind zitten.

De Wegenwacht heeft het erg druk, ik kom niet verder dan het keuzemenu. Terwijl ik het ondanks het zachte weer steeds kouder krijg, vraagt een computerstem of ik op een veilige – kies 1 – of onveilige plek sta – kies 2. Ik kijk om me heen, veel veiliger dan deze lieflijke dorpskern gaat het niet worden. Ik kies 1. Daarop krijg ik via een sms een link toegestuurd om het geheel online verder af te handelen. De alarmcentrale heeft het te druk met mensen die wél op een onveilige plek stil staan, ik schat zo in afkomstig van de wintersportvakantie. Pech langs de snelweg, ellende.

Nee, dan kun je beter veilig op het frisse terras van een gesloten restaurant in Stokkum zitten. Ik zwaai met mijn armen wat temperatuur in mijn lichaam en werp nog een blik op mijn fiets. Dan ontdek ik dat mijn buitenband aan de zijkant is opengescheurd. Hier kan geen ANWB-medewerker tegenop. Zelfs een handige wielrenner, die de moeite zou nemen om te hulp te schieten, kan dit niet verhelpen. Er blijft maar één optie over: naar huis bellen. Hopen dat Japie in de buurt is. Het is bij ons thuis een begrip bij pech, vrij naar Bassie en Adriaan: ‘Japie, start de wagen!’

Ondertussen loop ik op schoenen die daar niet voor gemaakt zijn naar ‘s-Heerenberg. Na een wandeling van ruim 2 kilometer met de fiets aan de hand vind ik eindelijk een verwarmde horecagelegenheid. Een koffie en een tosti brengen vreugde in deze grijze dag. Naast technisch vernuft brengt mijn vader even later ook een fietsendrager én een nieuwe buitenband mee. Mijn energie is op, ik kies voor de auto huiswaarts, een dag later zit ik weer op de fiets. Weer door Stokkum, dit keer zonder pech. Gelukkig maar, want het is zaterdag, de Wegenwacht is nu vast nóg drukker.