Wc-rol

Met de komst van de krokusvakantie ontwaakte de paarse variant in onze voortuin; zo traag als ze uit de vochtige grond rezen, stonden we op. Zo monter als zij naar zon zochten, deden wij dat ook. We bezochten de binnenstad met een paraplu, de woonwinkel met knakworsten en de supermarkt met een volle spaarkaart. Nu wordt de huiskamer bevolkt door safaridieren, lege dozen en knutselwerken. De versierde wc-rol blijkt favoriet, het is - in deze - fijn dat er hier in huis veel toiletbezoek geschiedt.

Ze staan naast elkaar in de boekenkast; er is een variant verkleed als eenhoorn, ze prijkt naast een zeemeermin, daarnaast een paradijsvogel, een Elsa, twee onbestemde fantasiecreaturen en ter afsluiting drie naakte rollen met sporadische stickers. Work in progress. Toen de rollen zich omdraaiden initieerde ik een hoofdtooi te maken, het werd een vroege paashaas met onbedoeld hangende oren.

Wat is het heerlijk, dacht ik terwijl ik papier rond een kinderhoofd afmat, onthaastend te fröbelen. Je weet dat al je werk tot de avond moet wachten en dat maakt bewust genieten heel overzichtelijk. Want, ze zijn thuis en jij zal dienen. Al wat je lukt is een prestatie; van een rondgang met de stofzuiger tot erwtensoep maken. Of wanneer je tussendoor toch je mailbox op orde brengt en in je ooghoek een expressionistische kleuterdans ziet ontstaan. Omdat je je kind lang genoeg hebt genegeerd zodat ze nu wel in haar eigen wereld moet opgaan. Tegen die hoofdrol in eigen fantasie kan geen wc-rol op.

Mijn adem stokt; ze is alleen in haar universum, met de zon als spotlight en het vloerkleed als bühne. Ze beweegt zo vrij als iemand die nog niet van Navalny weet en hoe de Oekraïners moegestreden raken, ze weet alleen van alleslijm en kunst maken. En met haar transparante impulsen kan ik het soms ook even kwijtraken. Dat er deze week geen brug gebouwd werd en soms alles een brug te ver is, dat er meer kinderen op de vlucht zijn dan ons inwoneraantal telt, dat er honger is en wanhoop en geweld.

Het is 11:05 en de gordijnen zijn nog altijd dicht. De krokussen wachten vast op onze gelijkgestemde blik, maar wij laten de buitenwereld even voor wat ie is. Hier wordt gedanst op melodieën die niet te horen zijn, hier ontstaat een choreografie die niet te volgen is en daarmee onnavolgbaar. We nemen vakantie van het dagelijks leven, heel even. Een weekje maar. Gewoon binnenshuis, grenzeloos bombastisch. Met in onze lichtgewichtkoffer een wereld aan wc-rollen. Om doorheen te kijken, te kaderen en iets moois van te maken.

Ze komt dansend vanuit de gang naar binnen. ‘Kijk mam’, zegt ze. ‘Ik heb er weer eentje.’ Het zou me niet verbazen wanneer ze expres royaal heeft zitten afvegen.