Column Oerend Smart - Buiten ben je nooit alleen

di 2 jan 2018, 16:47 Column

Dit is de eerste Oerend Smart-column van Hielke Alsemgeemst. Lees hier een interview met de boswachter van Staatsbosbeheer.

Het is grijs en het waait. Het lijkt alsof het niet regent, maar als ik naar buiten ga stap ik een soort vernevelaar in die mij in enkele minuten klam en koud maakt. Het is niet de meest inspirerende start van de winter. Toch heeft de natuur iets magisch in deze tijd. Hoe grijs, verlaten en afstandelijk de grauwe straten in een dorp of stad er nu ook uitzien, zo vredig stil is het tussen de bomen en in de velden. En waar de mens zich verstopt achter ramen, kachels, hete koffie, soep en zoetigheid, zijn de dieren buiten opvallend actief.

Ik struin door het mistige achterland van Vorden. Het kastelendorp langs de Baakse Beek, waar menig landheer neerstreek in het eeuwenoude cultuurlandschap van de Achterhoek. Het Grote Veld is een van de grootste aaneengesloten bosgebieden in de regio en na een goed uur wandelen word je omgeven door een oase van stilte. De wind laat het pijenstrootje onder de grove dennen ritselen. Dikke druppels dauw vallen op de van water verzadigde grond. Hoog in de bomen fluit een vuurgoudhaantje een liedje alsof hij blaast op een tinwhistle.

Makkelijk te herkennen, omdat geen enkele vogel zo hoog zingt. Even verderop begint een koolmees te babbelen. Een helder, metaalachtig 'titUUI'. De grootste mees van ons land is een gezellige metgezel als je alleen in het bos loopt. Niet schuw, goed opvallend en uiterst opgewekt.
Omdat de grond zo nat is, kun je ook de bosbewoners die wat schuwer zijn betrappen op hun aanwezigheid. De duidelijke afdruk van een reeënhoef. Twee tenen, naast elkaar, spits toelopend. Als een ree haast heeft en springt, staan de tenen veel verder uit elkaar. Zo wordt zijn hoef breder en kan hij de klap van het landen beter opvangen. Het kan bij zo'n afdruk wel even zoeken zijn naar een volgend spoor. Een sprong van drie of vier meter is geen uitzondering.

Nog een metgezel op mijn wandeling is de vos. Hoewel het koud en klam is, loopt hij met rode oortjes van opwinding door het bos. De vos maakt het in dit jaargetijde extra gezellig. Hij is lastig te zien, maar als het donker wordt kun je hem goed horen. Vanaf eind december begint het mannetje te blaffen op zoek naar een vrouwtje. Na een lange achtervolging wordt het vrouwtje geschaakt en bevrucht. Hij moet goed kunnen rekenen. Een vrouwtjesvos is maar een dag of zes vruchtbaar. De pootafdruk van de vos is overigens makkelijk te herkennen. Tussen de tenen en het 'kussentje' van zijn poot zit veel ruimte. Je kunt er denkbeeldig een 'X' tussen trekken. Dat lukt niet bij de afdruk van een hondenpoot.

Buiten ben je nooit alleen. De stilte laat je extra sterk de natuur ervaren! Ga juist nu het grijs en guur is, eens een goede frisse neus halen en niet melancholisch binnen zitten mokken. Na een stevige wandeling in de buitenlucht smaakt bovendien die kop snert, die warme kop koffie of glühwein nog veel beter.

Hielke Alsemgeest

Foto: Hans van Diggelen